Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

kesinliğe kıyasla çok daha farklı bir minval ve aslilige sahiptir; çünkü o,
dünya-içinde-varoluşundan emindir. Böyle olarak o, Dasein’m belirli
bir tutumu üzerinde hak iddia etmekle kalmaz, onu kendi varoluşunun
eksiksiz sahihliği içinde bizzat talep eder.1Öndeleme içindeyken Dasein,
kendi en zati varlığından onun atlatılamaz bütünlüğü içinde emin
olabilir ancak. Bu yüzden; serencam, benlik ve bilincin dolayımsız ve-
rililiğinin apaçıklığı, öndeleme içinde saklı olan kesinliğin gerisinde
kalmak durumundadır. Sebebi bunlara eşlik eden kavranış minvalinin
yeterince kati olmaması değil, esasen temelde hakiki “kabul etmek” isteyeceklerini
hakiki (açımlanmış) kabul edemeyeceğindendir: Bizatihi
ben kendim olan Dasein, ancak ve sadece varlık-imkam olarak kendimi
sahih biçimde öndeleyebilir.
En zati, irtibatsız, atlatılamaz ve kesin olan bu imkan, kesinliği bakımından
belirsizdir. Öndeleme Dasein’ın bu müstesna imkanının karakterini
nasıl açımlar? Öndeleyici anlama, devamlı biçimde mümkün
olan ve fakat varoluşunun tam manasıyla imkansızlaşmasının ne zaman
olduğunu hep de belirsizlik içinde bulan bu kesin varlık-imkanma kendini
nasıl tasarımlamaktadır? Belirsiz kesin ölümü öndeleme sırasında
Dasein, bizatihi kendi şuradalığmdan neşet eden sürekli tehdite kendini
açar. Hitama yönelik varlık, hem kendim onun içinde tutmak zorundadır,
hem de onu perdeleyemez ve bu yüzden kesinliğin belirsizliğini
daha ziyade geliştirmek mecburiyetindedir. Bahse konu tehditin sahih
açımlanışı eksistensiyal olarak nasıl mümkündür? Bütün anlamalar bu-
lunuşsaldır. Haletiruhiye Dasein’ı kendi “öyleliği”2 içine fırlatılmışlığıy-
la karşı karşıya getirir. Dasein’ın en zad kendi başına bırakılm ış varlığından
neşet eden sürekli ve asıl tehditi kendine açık tutan bulunuş [266]
havftır.3 Havf içindeki Dasein, kendi varoluşunun mümkün olan imkansızlığının
hiçliği önünde bulunur. Havf bu şekilde belirlenmiş olan
varolanın varlık-imkanı için havfeder ve böylece bu en uç imkanı açımlar.
Dasein’m öndelemesi esasen Dasein’ı kendi başına bıraktığı ve söz
konusu kendi-başına-bırakılış içinde kendi varlık-imkamnın bütünlüğünü
kesinleştirdiği için, Dasein’ın bu kendi anlayışına onun zeminden
hareketle havf temel bulunuşu ait olur. Ölüme yönelik varlık özü gereği
havftır2. Bunun şaşmaz ve fakat “sadece” dolaylı tanıklığı, daha önce
hatlarını çizmiş olduğumuz ölüme yönelik varlık örneği verir ki, bura­
1) Krş. § 62, s. 305 vd.
2) Krş. § 29, s. 1 34 vd.
3) Krş. § 40, s. 184 vd.
a) Fakat sadece h avf da değildir ve halta salt his olarak havf hiç değildir.
281