Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

alıp eğlenir oluruz. Herkes gibi [127] sanat ve edebiyat okur, izler ve
görüş beyan eder oluruz. Keza herkes gibi “büyük kalabalık” tan kendimizi
geri çeker oluruz. Herkesin rezil dediğine biz de rezil diyor oluruz.
Herkes belirli değildir, ama herkestir (fakat ceman yekun da değildir).
Hergünkülüğün varhk minvalini tayin eden herkestir.
Herkesin kendine özgü var olma tarzı vardır. Birlikte-olmanın belirli
bir eğilimi vardı ve biz ona mesafelilik demiştik. Bu mesafelilik,
bizatihi hep-beraber-olmaklığm vasatlığını temin etmeklik üzerine
dayanmaktadır. Vasatlık, herkesin eksistensiyal bir karakteridir. Herkesin
varlığı özü gereği vasatlığa dayanır. Bu yüzden herkesin olgusal
vasatlığı münasip olanın, kabul görüp görmeyenin, başarıya layık görülüp
görülmeyenin cereyanı içinde akıp gider. Neye cesaret edip edilemeyeceğinin
sınırlarını önceden çizen bu vasatlık, öne fırlayacak
her istisnaya karşı müteyakkızdır. Her önce gelim sessizce bastırılmaktadır.
Asli olan her şey bir gecede çoktan bilinir hale getirilerek
carileştirilir. Mücadelelerle kazanılan her şey aleladeleşir. Bütün gizemler
kudretini kaybeder. Ve böylece vasatlığın endişesi, Dasein’ın
özüne ait bir başka eğilimi daha ortaya çıkarmış olur: Biz buna bütün
varlık imkanlarının tesviyesi diyoruz.
Herkesin varlık tarzı olan mesafelilik, vasatlık ve tesviye bizim
“kamu” diye bildiğimiz şeyi teşkil eder. Kamu öncelikle bütün dünya
ve Dasein yorumlarını düzenler ve bunu yaparken de her zaman haklı
çıkar. Kamunun “nesne” ile müstesna ve birincil bir varhk ilintisi
olduğu veya Dasein hakkında kendisine sarih biçimde tevdi edilmiş
bir şeffaflığa sahip olduğu için değildir bütün bunlar. Kamu bütün
bunları, “eşya” üzerine gidip nüfuz etmemesi, her türlü seviye ve sahicilik
farklarına karşı duyarsız olması sebebiyle yapabilmektedir. Kamu
her şeyi karartarak üzerini örter ve örttüğü bu şeyleri en iyi bilinen
ve herkesin erişimine açık diye sunar.
Herkes her yerde hazır ve nazır olsa da birden bire ortadan gizlice
kaçıp gider, özellikle Dasein’ın karar alması gereken durumlarda bu
böyle olur. Fakat herkes her türlü yargı ve karan önceden tayin etmiş
olduğundan, ilgili Dasein’ın sorumluluğunu onun kendi üzerinden alıp
götürür. “Herkesin” hep herkese atıfta bulunabilmesi gibi bir lüksü vardır.
Her şeyin kolaylıkla sorumluluğunu üstlenebilir, çünkü gerektiğinde
hesap verilmesi gereken hiç kimse ortada olmayacaktır. Yapan hep
“herkestir”, ama yine de “kimse değildi” denilebilmektedir. Dasem’ın
hergünkülüğü içinde neredeyse her şey, kimse değil demek zorunda
kaldıklarımız tarafından yapılagelmektedir.
134