Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

irliği içinde husule gelmedir. Alelade anlayışın erişiminde olan “zamandın
en karakteristik özelliği, başlangıcı ve sonu olmayan saf bir
şimdilikler-silsilesi içinde anlaşılmasıdır. Aslında asli zamansallığm
tam da bu ekstatik karakterinin düzlenmiş olmasıdır bu. Oysa söz konusu
düzlenmenin bizatihi kendisi, sahip olduğu eksistensiyal anlamı
bakımından belirli bir husul buldurma üzerine temellenmiş olmaktadır.
Zira buna göre zamansallık, gayrisahih bir zamansallık olarak adı
geçen “zamanı” husule getirir. O halde, Dasein’m aklıseliminden hareketle
varılan “zaman” anlayışının hiç de asli olmadığı, daha ziyade sahih
zamansallıktan neşet ettiği kantılandığmda, a potiorifit denomina-
tio önermesine de uygun olarak, şimdi açığa çıkartılmış olan zam ansal-
lığa asli zam an dememiz haksız olmaz.
Ekstazlan tek tek sayarken, istikbali hep birinci sırada saydık. Bu asli
ve sahih zamansallığm ekstatik birliği içinde istikbalin önceliğe sahip
olduğunu göstermek içindir. Ama yine de zamansallık, ekstazlarm üst
üste yığılması ve belirli bir sıra takip etmesiyle meydana geliyor değildir.
Aksine zamansallık, her bir ekstazm eşit derecede asliliği içinde
kendini husule getirmektedir. Fakat söz konusu eşit derecede aslilik
içinde, husule getirmenin halleri birbirinden farklıdır. Ve bu farklılıkların
temeli, zamansallığm birincil olarak söz konusu çeşitli ekstazlar-
dan hareketle belirlenebilmesinde yatmaktadır. Asli ve sahih zamansallık,
sahih istikbalden hareketle kendini husule getirmektedir - ve bunun
için, müstakbel bir oldum-olasılıkla huzuru doğdurmaktadır. Bu
yüzdendir ki istikbal, asli ve sahih zamansallığm birincil fenom enidir. İstikbalin
önceliği, gayrisahih zamansallığm modifiye edilmiş husule getirme
hallerine uygun olarak bizatihi değişecekse de, yine de o, söz konusu
türemiş “zaman" içinde bile meydana çıkacaktır.
îhtimam-göstermeklik ölüme yönelik varlıktır. Öndeleyici kapalılı -
ğı-âçma-kararlılığım, daha önce karakterize edilen Dasein’m düpedüz
imkansızlığının imkanmin sahih varlığı olarak belirlemiştik. Kendi hitamına
yönelik böyle bir varlık içindeki Dasein, “ölüme fırlatılmış” bir
varolan olarak noksansız ve sahih biçimde var olmaktadır. Daseirı, sona
geldiğinde biten anlamında bir hitama sahip değildir. O, s onlu olarak
varolandır. O halde, öndeleyici kapalılıgı-açma-kararlılığının anlamını
t'esis eden ve tam da birincil olarak zâmansallığı husule getiren sahih istikbalin,
[330] bizzat sonlu olduğu açığa çıkmış olmaktadır. Peki ama,
kendi Dasein’ım artık mevcut değilken bile “zaman sürüp gidiyor” değil
midir? Ve ayrıca, “istikbalde” sınırsız sayıda başka şeyler yatmıyor
mu, orada bunlar olmayacak mı?
349