Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

İmler öncelikle bizatihi birer gereçtir. Onun spesifik gereç karakteri
bir şeyleri imliyor olmasıdır. Bu tür imler yol işaretleri, sınır taşlan, denizcilikte
kullanılan fırtına küreleri, sinyaller, bayraklar, matem imleri
ve benzerleridir. İmlemeyi imlenimin bir “türü” olarak belirlemek
mümkündür. Aşırı formal anlamda ele alındığında imleme, bir ilişkileri-
dirme demektir. Ancak ilişkilendirme im, sembol, ifade ve anlam şeklinde
farklılaşan imi en im “türlerinin” cins işlevini görmemektedir, tliş-
kilendirme formal bir belirlenimdir ve her konu içeriğinde ve varlık türünde
görülen herhangi bir rabıta türü üzerinden “formalleştirme” yoluyla
doğrudan okunabilmektedir.1
Her imlenim bir ilişkidir, ama her ilişki bir imlenim değildir. Her
“imleyiş” bir imlenimdir, ama her imlenim bir imleyiş değildir. Bunun
altında aynı zamanda şu da yatar: Her “imleyiş” bir ilişkidir, ama her ilişkilendirme
bir imleme değildir. Bununla ilişkilendirmenin formal-genel
karakteri gün ışığına çıkmış olur: İmlenim, im ve hatta anlam fenomenlerinin
incelenmesinde ilişkilendirmenin karakterizasyonuna gidilerek
hiçbir şey kazanılmış"1 olmaz. Ve hatta sonunda, bizatihi “ilişkilendir-
me”nin formal-genel karakteri yüzünden onun ontolojik menşeinin zaten
bir imlenimde bulunduğunu bile göstermek zorunda kalacağız.
Mevcut analizimizin, imlenim fenomeninden ayrı bir imin yorumuyla
sınırlı kalması, bu sınırlar dahilinde tüm [78] olası imler çokluğunun
hakkını vermeye kalkışmamız, incelememizi imkansız hale getirir.
İmler arasında imleyişleri hep farklı olan belirtiler, alametler, olmuş
şeylerin izleri, hatırlama imleri, alameti farikalar vardır (neyin böyle bir
im olarak kullanıldığını hiç dikkate almıyoruz bile). Bu “im ler’den şunları
ayırt etmek gerekir: iz, artık, anıt, belge, karine, sembol, ifade, görünüm,
anlam. Bu fenomenler, formal ilişki karakterlerinin zemini üzerinde
kolayca formalleştirilebilir; biz bugün böylesi bir “ilişkilendirme”nin
rehberliğinde her türlü varolanı, o çok sevimli form ve içerik
şemasındaki gibi aslında hiçbir şeyi dile getirmediğinden onu her zaman
“doğru” olan bir “yoruma” tabi tutma eğilimi içinde bulunuyoruz.
Bir ime misal olarak, daha ileriki analizlerimizde de örnek olarak
kullanılabilecek bir şeyi seçeceğiz. Şöyle ki: Son zamanlarda motorlu
araçlara, elle döndürülebilen kırmızı bir ok yerleştirilmiştir. Örneğin
bu okun konumu, aracın bir kavşakta hangi yöne gideceğini imler.
1) Krş. E. Husserl, İdeen zu einer reinen Phanom enologie und phânom enologischen Philosophie,
işbu Yıllık'ın birinci bölümü, c. 1, § 10 vd.; ayrıca daha önce: Logische Untersuchungen,
c. 1, bölüm 11. - İm ve anlam konusundaki çözümlemeler için krş. a.g.y. c. 2, “Erstc Utltersııchungu.
a) M antıkbilimin iddia im kanlarını delillendirebilmek bakımdan fundamentaldir.
80