Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

kendini kayıtsız biçimde ifade etmiş oluyordu. Dolayısıyla “vecibeli olmanın”
formal eksistensiyal idesini şu şekilde belirliyoruz: Belirli bir
değil ile belirlenmiş bir varlığın nedeni olmak - başka bir deyişle, batıl
olmanın necimi olm ak. Eksistensiyal bakımdan anlaşılan vecibe kavramında
yatan değil idesi, olası veya talep edilen bir mevcut-olana rabıta
etmeyi dışta tutuyorsa eğer ve hatta Dasein esasen bir mevcut-olana veya
geçerli olana göre (bizzat olmadığı veya kendi tarzı içinde olmadığı,
yani öyle varolmadığı şeylere göre) ölçülmeyecekse eğer, o zaman bir
eksikliğin nedeni olması yüzünden, söz konusu neden olanı “kusurlu”
sayıp onu hesap etme ihtimali ortadan kalkmış olacaktır. Zira Dase-
in’sal olarak “neden olunan” bir eksiklik, yani bir ödevin yerine getiri-
lemeyişi, söz konusu [2841 “nedenin” kusurluluğuna delalet edemez.
Bir şeylere neden olma, onda temellenen ve ondan neşet eden yoksunluğun
değil-karakterine sahip olmak zorunda değildir. Neden, batıl oluşun
kendisinin temellendirdiklerinden hareketle onu geri kazanmak
zorunda da değildir. O halde onda şu yatmaktadır: Vecibe-içinde olma,
bir sebebiyet verme durumunun sonucu değildir, aksine: sebebiyet vermek,
asli bir vecibe-içinde-olma '‘nedeniyle’’ mümkün olabilmektedir. Böyle bir
şeyi Dasein’dan hareketle dikkate taşımak mümkün müdür? Eksistensiyal
bakımdan böyle bir şey nasıl mümkün olabilmektedir?
Dasein’m varlığı ihtimam-göstermekliktir. Ihtimam-göstermeklik;
faktisiteyi (fırlatılmışlık), varoluşu (tasarım) ve düşkünlüğü içine alır.
Dasein fırlatılmış olarak varolur, o kendi başına kendi şuradalığma taşınmış
değildir: Varolduğu için o, varlık imkanı olarak belirlenmiş olur,
kendi kendine ait olan ve yine de kendini kendi başına temellük ettirmemiş
olan. Dasein varolduğu için, hiçbir zaman kendi fırla almışlığının
arkasına geçemez, bu yüzden de, “tam da şöyle varolduğu ve varolmak
durumda olduğu” gerçeğini kendi kendi olmaklığından feragat ettirip
kendini şuradahğa taşıyamamaktadır. Fakat fırlatılmışlık, fiilen vuku-
bulmuş ve Dasein’dan yine kopup düşmüş ve böylece cereyan etmiş bir
hadise olarak onun arkasına düşmüş bir şey değildir. Aksine Dasein, var
olduğu müddetçe ihtimam-göstermekliktir ve bu olarak hep '‘öyledir”.
İşbu varolan olarak Dasein, ona tevdi edilmiş varolan olarak var olabilmekte
ve böylece varolarak kendi varhk-inıkamnın nedeni olabilmektedir.
Dasein kendi nedeninin nedeni olmadığı halde, onun sıkletinde iskan
eder: İşbu sıklet, haletiruhiyeyi bir yük olarak ortaya çıkarır.
Peki Dasein, söz konusu fırlatılmış nedenin içinde kendini nasıl var
etmektedir? Tek yol, içine fırlatılmış olduğu imkanlara kendini tasarlamasıdır.
Kendi kendisinin nedenini oluşturmak zorunda kaldığı kendi,
300