Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

kökleri o kadar istikbalin içine nüfuz etmiştir ki, Dasein’m karakterize
edilen imkanı olan ölüm, öndeleyici varoluşu onun/iiîı fırlatılmışlığına
geri fırlatmakta ve ancak böylelikle tarihsellik içinde oldum-olasılığa
kendine has önceliğini tanımaktadır. Sahih ölüme yönelik varlık, yani
zamansallığın sonluluğu, Dasein’ın tarihselliğinin gizli kalmış temelidir.
Dasein tekerrür içerisinde olduğu için tarihsel oluyor değildir. Aksine
Dasein zamansal olduğu için tarihseldir ve bu sebeple de kendini tarih
içerisinde tekerrür ederek devralabilmektedir. Keza bunun için, henüz
daha tarihbilimine ihtiyaç olmamaktadır.
lçinde-bulunulan-anın şuradalığına öndeleyici biçimde kendini tevdi
etme, kapalılıgı-açma-kararhlığının içinde yatmaktadır. Biz buna kader
diyoruz. Kader üzerine tecelli de temellenmektedir. Dasein'ın ötekilerle
birlikte-varhğı içindeki yaşamltnışlığına tecelli diyoruz. Kadersel
tecelli, tekerrür içerisinde sarih biçimde açımlanabilmektedir, nakledilmiş
olan mirasa bağlılığı bakımından. Tekerrürdür Dasein’a kendi zati
tarihini açığa çıkaran. Yaşamlmışlığın kendisi ve ona ait olan açımlan-
mışlığı veya onun temellük edilişi, eksistensiyal bakımdan Dasein’ın zamansal
olarak ekstatik bir açıklık içinde olması üzerine kuruludur.
Öndeleyici kapalılığı-açma-kararlılığı dahilindeki yaşanılmışlıgı ölçü
almak suretiyle şu ana kadar tarihsellik diye nitelendirdiğimiz şeye,
Dasein’ın sahih tarihselliği diyoruz. Kökleri istikbalin içinde olan men-
kulat ve tekerrür fenomenlerine bakılarak, sahih tarihin yaşanılmışhgının
ağırlığının (387) neden oldum-olasılık üzerinde olduğu böylece anlaşılmış
olmaktadır. Fakat kader olarak yaşamlmışlığın, Dasein’ın doğumundan
ölümüne kadarki “rabıtasını” nasıl tesis edeceği meselesi tam
bir muamma olarak karşımızda durmaya devam etmektedir. Kapalıhgı-
açma-kararlılığma geri dönmüş olmamız bize ne gibi bir açıklık kazandırmış
olmaktadır? Şu veya bu yönde alınmış bir karar, aslında yine tek
bir münferit “serencam” değil midir, serencam rabıtasının akışı içinde
öylece yer alan? Yoksa sahih yaşamlmışlığın “rabıtası”, aralıksız bir se-
rencamlar zincirinden mi meydana gelmektedir? “Yaşam rabıtasının”
nasıl tesis olunduğuna dair sorunun tatmin edici biçimde cevaplandırılamamış
olmasının sebebi nedir? Yoksa netice itibariyle bu araştırma,
aceleye gelip, ağırlığı cevap istikametine mi koymuştur da, aslında öncelikle
sorunun haklı olup olmadığını soruşturmayı ihmal mi etmiştir?
Eksistensiyal analitiğin şu ana kadarki gidişatına bakarak, en başta şu
olguyu görmüş olmalıyız: Dasein ontolojisi, sürekli olarak alelade Dasein
anlayışının kurbanı olmaktadır. Bunu yöntemsel olarak engelleyebilmek
için, Dasein rabıtasının konstitüsyonuna ilişkin sanki “kendili­
410