Martin Heidegger - Varlık Ve Zaman

hiçbir şey kalmamış ve “bütün hesaplarım dürmüş.” Böyle olsa bile
onun varlığı “kendini-önceleme” tarafından belirlenmeye devam eder.
Mesela umutsuzluk, Dasein’ı imkanlarından koparıp atmaz. Umutsuzluk
bahse konu imkanlara yönelen varlığın zati bir halidir sadece.
Yine başka bir örnek olması bakımından, “her şeye ama her şeye hazırlıklı
olmak” da bünyesinde “kendini-öncelemeyi’' barındırır. O halde,
ihtimam-göstermekliğin söz konusu yapı momenti, herhangi bir
müphemiyete yer vermeksizin şu anlama gelmiş olmuyor mu: Dase-
in’da hep noksan bir şeyler vardır, ki onlar, onun kendi varlık imkanı
bakımından henüz “gerçekleşmemiş” olduğu şeylerdir? Buna göre,
Dasein’m temel konstitüsyonunun özünde, daimi tam am lanm am ışlık
yatmaktadır. Ayrıca bütünsüzlük, varlık imkanı bakımından bir noksanlığın
söz konusu olması demektir.
Fakat Dasein kendi varlığı bakımından artık hiçbir şeyin noksan olmadığı
bir “varoluşa” kavuştuğu anda artık-şurada-var-olmamakla eş
hale gelmiş olur. Varlık noksanlığının ortadan kaldırılması, Dasein’ın
varlığının yok-oluşu demektir. Dasein bir varolan olarak var olduğu
müddetçe, kendi “tamlığına” asla erişmiş olmaz. Bu tamlığı kazandığındaysa,
kazanımı, bizatihi dünya-içindeki-varoluşunu kaybetmeye dönüşür.
O zaman da bu, bir varolan olarak asla deneyimlenemez olur.
Dasein’ı varolan bir bütün olarak ontik bakımdan tecrübe etmenin
ve dolayısıyla onu bütün-oluşu içinde ontolojik olarak belirlemenin imkansızlığının
nedeni, bilgi yetimizin kusurundan ileri geliyor değildir.
Buradaki engel, bahse konu varolanın varlığından kaynaklanmaktadır.
Bir Dasein’m her şeyi deneyimleyerek kavradığını tasarladığımızda, öte
yandan söz konusu olan varlığın bu tasarlamadaki gibi var olması bile
mümkün değilse, o zaman onun deneyimlenebilirliği de zaten esasen
imkansız olur. Peki bu durumda, ontolojik varlık bütünlüğünü Dasein
üzerinden okumaya çalışmak umutsuz bir girişim olarak mı kalacaktır?
Mamafih ihtimam-göstermekliğin özsel bir yapı momenti olan “kendini-öncelemeyi”
bu nedenle çizip atamayız. Peki, yukarıdaki çıkarsamaların
haklılık payı nedir? Biz aslında sadece formal bir argümantas-
yona başvurmak suretiyle Dasein bütününün kavranılmasının imkansızlığını
çıkarsamış olmadık mı yukarıda? Yoksa [237] farkına varmadan
Dasein’ı aslında bir mevcut-olan gibi mi ele aldık ve onun önünde
henüz-mevcut-olmayan gibisinden bir şeylerin sürekli olarak gittiğini
mi varsaydık? Acaba yürüttüğümüz bu argümantasyon, henüz-var-ol-
mamaklığı ve “öncelemeyi” sahici eksistensiyal anlamda kavramış olmakta
mıdır? “Hitam” ve “bütünlükten” söz edildiğinde bunlar, Dase-
251