bekijk - digitale bibliotheek voor de Nederlandse letteren

XIX
en bezocht er de vele bezittingen van den Prins, o.a. Vianden. Vandaar reisde hij
over Echternach, waar hij bij den abt den maaltijd nuttigde, naar Trier en zakte toen
in drie dagen met een schip de Moezel af naar Coblenz. Op dezelfde manier bereikte
hij Dusseldorf en bezocht daarna Meurs, ook eene bezitting der Oranjes. Hij vond
er den Frieschen Stadhouder en zijne echtgenoote, hield er de verpachtiug, keerde
over Nijmegen terug en kwam op 22 September, na eene afwezigheid van bijna
drie maanden, in den Haag terug.
Intusschen had de Douairière hem eens weer teleurgesteld. Huygens' oudste
zoon Constantijn was secretaris geweest van Willem II, maar was na diens dood
zonder betrekking gebleven. Nu was de ontvanger van het domein te Geertruidenberg
gestorven. Huygens verzocht de Prinses zijn 26-jarigen zoon tot dat ambt te
benoemen en Dedel steunde dat verzoek. Aan beide mannen had de Douairière
het te danken, dat de quaestie over de voogdij, geheel tegen de verwachting, in
haar voordeel geschikt was. En zij benoemde niet den jongen Huygens, maar den
man van hare kamervrouw Sibylle, dien zij vroeger ook al met een mooi baantje
had verrast. Die teleurstelling werd kort daarna door eene tweede gevolgd. In
December 1654 stierf de Knuyt en werd opgevolgd als raad en rekenmeester door
den jongen Crommon, maar deze stierf in April 1655. Huygens vroeg de betrekking
voor zijn zoon. En terwijl het ambt van ontvanger niet belangrijk genoeg was voor
den jongen Huygens, ging het nu volstrekt niet, dat vader en zoon lid waren van
hetzelfde college en werd een ander benoemd. Het is geen wonder, dat Huygens
zich in zijn stuk A mes fils 1) , in 1655 geschreven, zeer bitter uitlaat over deze vorstin,
voor wie hij zooveel had gedaan, en die zich zoo schandelijk ondankbaar toonde.
Die ondankbaarheid moest Huygens nog des te erger treffen, omdat ook eene
poging, om zijn zoon te doen benoemen tot lid van het Hof van Holland, juist was
mislukt 2) . Zij, die behoorden tot de Oranjepartij, hadden geene kans in dezen tijd
eene staatsbetrekking te veroveren en de Douairière, die de macht had daarvoor
eenige vergoeding te geven, liet hen in den steek en gaf de voorkeur aan lakeien
en kameniers. Het is niet te verwonderen, dat hare aanhangers steeds kleiner in
aantal werden en dat slechts enkele beginselvaste en hoogstaande mannen eene
zaak bleven steunen, die door haar werd vertegenwoordigd.
In 1654 heeft Huygens vrij vele Fransche verzen geschreven, die o.a. gericht
waren aan de gravin van Slavata, de ‘grande maistresse’ van de ‘Ordre de la Joye’ 3) ,
aan Alexandre More 4) , professor in de theologie te Amsterdam, die later wegens
zijn wild leven dat ambt heeft moeten opgeven, aan d'Aumale, die eene speelschuld
van Willem II opeischte 5) , aan Marguérite de Merode 6) , gedichten op den dood van
Balzac 7) , enz. Onder de grootere Hollandsche verzen zijn te noemen dat aan Juffr.
Luchtenburgh met zijne vertalingen naar Donne 8) en Over des Heeren Avondmael 9) .
Verder schreef hij vele puntdichten en begon o.a. met eene serie versjes, waarin
hij anecdotes uit Zincgref's Teutsche Apophthegmata berijmde; hij is daarmede in
1655 doorgegaan en heeft ze later
1) Vgl. Mémoires, blz. 129-150.
2) Zie No. 5408.
3) Zie Gédichten, V, blz. 114.
4) T.a.p., blz. 113 en 120.
5) T.a.p., blz. 111.
6) T.a.p., blz. 128.
7) T.a.p., blz. 118, 119.
8) T.a.p., blz. 122.
9) T.a.p., blz. 166.
Constantijn Huygens, Briefwisseling. Deel 5: 1649-1663