"Een speurtocht naar samenhang" - Onderwijserfgoed

1960, 131). Het vglo had echter geen toekomst. Hoofdinspecteur E.H. Bos
berichtte in 1955 nog maar eens, dat "deze sector van het onderwijs kwij-
nend" was. Het fungeerde als een onderwijsinstituut waar weinig begaafde
leerlingen op het einde van de leerplichtige periode wachtten. Inspecteur J.
Machielsen deelde mee: zo "populair als het ulo bij de ouders is, zo weinig
populair is het v.g.l.o." (OV 1955, 350). In 1963 werd het in de wet op het
voortgezet onderwijs als lager algemeen voortgezet onderwijs (lavo) opgeno-
men om geleidelijk aan in het nijverheidsonderwijs op gaan.
5.7.5 Het rijksschooltoezicht van het uitgebreid lager onderwijs
De toezichtwerkzaamheden van het rijksschooltoezicht van het lager
onderwijs waren uitgebreid. Laatstgenoemde inspectie had niet slechts een
inspectieopdracht ten opzichte van het bwo en het lo, het had ook de taak
toezicht uit te oefenen op het vglo. Daarenboven behoorde tevens het toe-
zicht op het ulo tot de inspectorale werkzaamheden. Na 1857 besteedde het
rijksschooltoezicht van het lager onderwijs meer aandacht dan tot dan toe aan
het ulo - de oude Franse school - dan aan het vglo, dat toen nog herhalings-
onderwijs of inhalingsonderwijs heette. Het ging evenwel om een beperkt aan-
tal scholen en leerlingen. Per inspecteur waren er in 1925 bijna 12 scholen
voor mulo met ruim 732 leerlingen, een aantal dat naar 1940 tot 12 scholen
beperkt bleef, maar met een verdubbeling van het aantal leerlingen tot 1.464.
In 1960 moest elke inspecteur gemiddeld ruim 17 scholen voor mulo bezoeken
met bijna 3.785 leerlingen.
In 1936 achtte minister van onderwijs J.R. Slotemaker de Brume het
gewenst het ulo aan een nader onderzoek te onderwerpen. Hoewel de wet op
het lager onderwijs van 1920 onderwijs aan scholen voor ulo een legislatieve
plaats had gegeven en de aantallen scholen en leerlingen in statistische over-
zichten waren opgenomen, waren er nog steeds onduidelijkheden over de
organisatie, het doel en de inhoud van het ulo. De wet van 1920 sprak over
zelfstandige onderwijsinstituten voor ulo voor leerlingen van twaalf tot vijftien
of zestien jaar. Er waren echter nog steeds lagere scholen en scholen voor ulo
die gezamenlijk een onderwijsinstituut voor leerlingen van zes tot vijftien of
zestien jaar vormden. Het waren de lagere scholen van 1905 die een drie- tot
vierjarig uitgebreid onderwijsprogramma presenteerden. Met de eenheids-
school en haar eenheidsprogramma van 1920 was de uitgebreidere versie van
491