"Een speurtocht naar samenhang" - Onderwijserfgoed

veelal kleine scholen die zich vanwege hun gering aantal leerlingen niet meer
konden en mochten handhaven. In het onderwijsverslag 1998 was te lezen dat
het "aantal leerlingen in het vbo en mavo" "de afgelopen jaren" - bedoeld
werd sedert 1985 - "duidelijk afgenomen" (OV 1998, 125) was. Eerder had
categoriaal hoofdinspecteur van het voortgezet onderwijs BJ. Westerhof al
opgemerkt dat de belangstelling van leerlingen verschoof van het Ibo naar het
mavo, hetgeen voor het onderwijs aan de scholen voor mavo tot "tempover-
lies" en "grotere afstroom" leidde. De Ibo-leerlingen die overgestapt waren,
konden het onderwijs aan een mavoschool niet aan, waarbij de aanpassing aan
de cognitieve disposities van leerlingen de differentie van het onderwijs op een
school voor mavo en op een onderwijsinstituut voor Ibo te niet deed. Het
mavo en het Ibo konden verder zonder problemen samengevoegd worden,
temeer omdat de leerlingen van het mavo in de loop van de tijd in "grote
groepen" "naar havo/vwo" waren gegaan (AOeWd 117.23.06.36.105, 3
januari 1984). Het mavo had veel van zijn oorspronkelijke leerlingen verloren.
Vooral het havo bleek in trek, een ontwikkeling die met name door hoofdin-
specteur Beuk betreurd werd; hij meende dat de onderwaardering van het
beroepsonderwijs "tot verzwakking van de industrie" leidde, "het trekpaard
van onze economic" (AOeWd 117.23.06.36.105, 13 december 1983).
Naar de opvatting van de landelijke overheid was hetf gezien de toename
van het avo, vereist dat het in omvang beperkte Ibo en het mavo dat evenzeer
gering in omvang was, samengevoegd werden. Categoriale scholen werden
ongewenst geacht; scholengemeenschappen hadden de onderwijstoekomst.
Daarbij moest tevens het vso opgenomen worden, omdat leerlingen van deze
vorm van onderwijs veelal vervolgonderwijs kregen op scholen voor Ibo.
Bovendien verdiende plaatsing van het speciale onderwijs in het reguliere
onderwijs, zoals reeds eerder werd aangegeven, de voorkeur van de landelijke
overheid (OV 1993, 62), ook op het niveau van het vo. Het leidde zelfs tot
een wijziging van de kwalificatie van het voortgezet speciaal onderwijs (vso);
sedert 1998 diende in dit verband gesproken te worden van speciaal voortge-
zet onderwijs (svo). Een deel van het so, het vso, viel in het vervolg onder de
wvo, een opmerkelijke ontwikkeling, temeer omdat leerlingen met hun sociaal-
emotionele problemen in het onderwijs ongemak gaven, terwijl reguliere scho-
len van vo het laatste kwart van de twintigste eeuw geen oases van rust
genoemd mochten worden. In de samenwerkingsverbanden van het reguliere
753