"Een speurtocht naar samenhang" - Onderwijserfgoed

jaar en hoger beroepsonderwijs (hbo) voor leerlingen en studenten van acht-
tien tot tweeentwintig jaar. De instituten waren opgesplitst in de sectoren eco-
nomisch en administratief onderwijs, huishoud- en nijverheidsonderwijs,
landbouwonderwijs, middenstandsonderwijs, technisch onderwijs en tuin-
bouwonderwijs. Deze varieteit van bo werd aangevuld met evenzeer reeds
bestaande, van andere namen voorziene scholen voor middelbaar en hoger
sociaal-pedagogisch onderwijs en opleidingsinstituten voor kleuterleidster,
onderwijzer en leraar voor leerlingen en studenten in de varierende leeftijd van
minimaal zestien tot ongeveer drieentwintig jaar. Tenslotte konden in de sector
van het bo nog opgemerkt worden scholen voor kunstonderwijs, te weten
vakscholen voor architectuur, dans, kleinkunst, muziek en toneel. Het bo bleef,
ook onder de wvo, als vanouds een gedifferentieerd geheel van scholen.
Terecht werd in 1968 in dit verband de opmerking gemaakt, dat de wvo reeds
bestaande onderwijsinstellingen voor beroepsvoorbereiding codificeerde
(Verlinden 1968, 38).
Met betrekking tot het algemeen-vormend voortgezet onderwijs (avo)
gaf de wvo evenzeer een wettelijke vastlegging en een hierarchische herorde-
ning van reeds bestaande scholen voor vervolgonderwijs. In de hierbedoelde
sector van het avo werd het voortgezet gewoon lager onderwijs lager alge-
meen voortgezet onderwijs (lavo), het uitgebreid lager onderwijs middelbaar
algemeen voortgezet onderwijs (mavo) en de hogere burgerschool veranderde
in een school voor hoger algemeen voortgezet onderwijs (havo) of in een
onderwijsinstelling die atheneum werd genoemd. Alleen het gymnasium en
het lyceum konden als oudste en jongste onderwijsinstituten van vo hun naam
behouden. Ze vormden met het atheneum het voorbereidend wetenschappe-
lijk onderwijs (vwo). De wvo was een mammoetwet, zoals het Tweede-
Kamerlid en oud-inspecteur van het Christelijk Nationaal Onderwijs A.B.
Roosjen (Bennekom 1960, 83) de wet kwalificeerde.
De wvo van 1963 had voor het rijksschooltoezicht belangrijke gevolgen.
Veranderingen in de structuur van het Nederlandse schoolsysteem leidden in
het verleden steeds tot wijzigingen in de structuur van het schooltoezicht. In
de tweede helft van de twintigste eeuw was het niet anders. Met name de
pogingen van de wetgever tot een eenheid van scholen - de zogenoemde
scholengemeenschappen (Verlinden 1968, 92 en 120) - te komen, dwong het
rijksschooltoezicht tot een integratie van de verschillende inspectiesectoren
602