ARCHEION

ARCHIWUM PAŃSTWOWE W WILNIE (1922–1939)
329
należy na ok. 52,8 tys. zł. Tymczasem wydatki na archiwa polskie wynosiły
w 1934 r. 478,77 tys. zł 265 , w 1937 r. — 575,81 tys. zł 266 .
Podsumowanie
Historia Archiwum Państwowego w Wilnie ukazuje dzieje jednej z ważniejszych
polskich placówek archiwalnych. Zasób jej charakteryzował się
bogactwem i różnorodnością. Stanowił świadectwo aktywności społeczeństwa
w dziedzinie kultury oraz zachodzących w niej zmian od XVII do końca
lat 30. XX w. Zespół pracowników archiwum, inspirowany działalnością
naukową i archiwalną Ryszarda Mienickiego, wykazywał niezwykłą troskę
o powierzone jego opiece akta. Podziwiać należy także wysiłki podejmowane
przez Wacława Gizberta-Studnickiego, których celem była poprawa warunków
lokalowych, scalenie zasobu archiwum, dobre zabezpieczenie materiałów
i tworzenie nowoczesnych standardów przechowywania. Historię archiwum
brutalnie kształtowały wydarzenia polityczne. Okres administracji polskiej
uznać należy za szczególnie efektywny w jego dziejach. O dobrym zarządzaniu
zdecydowały następujące czynniki: wprowadzenie nowoczesnych standardów
ewidencjonowania i opracowania zasobu, znaczące inwestycje w dobre
warunki przechowywania, wprowadzanie akt do obiegu naukowego, dążenie
do szerokiego udostępniania dla celów naukowych. Włączenie archiwum do
polskiej sieci archiwalnej stało się pierwszym etapem na drodze jego wchodzenia
do europejskiej strefy kulturowej oraz recepcji jej standardów opracowania
i udostępniania.
265
AAN, Akta Stefana Ehrenkreutza, sygn. 2, „Sprawozdanie Komisji Skarbowo-Budżetowej
o preliminarzu budżetowym Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za okres
1 kwietnia 1934 do 31 marca 1935, Sprawozdawca: senator dr Stefan Ehrenkreutz”, s. 3.
266
Ibidem, „Sprawozdanie Komisji Budżetowej o preliminarzu budżetowym Ministerstwa Wyznań
Religijnych i Oświecenia Publicznego za okres od 1 kwietnia 1937 do 31 marca 1938, Sprawozdawca:
senator dr Stefan Ehrenkreutz”, s. 10.