ARCHEION

560 HENRYK NIESTRÓJ
dzialności, przy czym należy dążyć do tego, aby liczba urzędników współpracujących
podczas załatwiania sprawy była maksymalnie niska (lecz zgodna z obowiązującym
prawem). Jednocześnie odpowiedzialność, jaką ponoszą urzędnicy,
nie zwalnia landrata i jego zastępcy od odpowiedzialności wynikającej z reprezentacji
urzędu na zewnątrz.
Urząd podejmuje rozstrzygnięcia uzasadnione jedynie stanem faktycznym
(merytoryczne). Należy unikać każdego niepotrzebnego formalizmu. Decyzje
mają być zwięzłe, ale dostatecznie jasne dla osób zainteresowanych. Im szybciej
zostaje podjęta decyzja, tym bardziej służy ona interesowi strony. Spory odnośnie
właściwości należy niezwłocznie wyjaśniać pomiędzy zainteresowanymi
wydziałami i nigdy nie mogą one niekorzystnie wpływać na interes wnioskodawcy.
Obywatel będzie tak postrzegał państwo, jak będzie traktowany przez jego
urzędników, dlatego nawet jeśli konieczne jest wydanie decyzji niekorzystnej
dla wnioskodawcy, należy wykonać to w przyjaznej, osobistej formie (nawet
z zastosowaniem pewnych chwytów psychologicznych), co spowoduje, że będzie
się on mógł z nią łatwiej pogodzić. Pracownicy urzędu powinni postrzegać
się jako przedstawiciele interesów całego społeczeństwa, nie zaś pojedynczych
obywateli. Obywatel z kolei musi mieć pewność, że decyzja wydana przez urzędnika,
sygnowana jego własnoręcznym podpisem stanowi wystarczający dowód
stanu prawnego.
Odnośnie delegowania spraw:
1. Wszelkie polecenia mają być formułowane zwięźle i jasno, aby maksymalnie
ułatwiać pracę administracji gminnej i władz policyjnych.
2. Należy upewnić się, że wysłane rozporządzenia i dyspozycje są właściwie
rozumiane przez adresatów.
3. Należy unikać rozsyłania odpowiedzi w formie kopii, lecz w jak największym
zakresie pisać indywidualnie do każdego adresata.
W przypadku wątpliwości odnośnie stosowania regulaminu, interpretacja
należy do landrata, a gdy poprawki na tej drodze są niemożliwe — do nadinspektora
rejencyjnego, który może dopuścić także pewne odstępstwa od jego
stosowania”.
I na koniec tego fragmentu interesująca uwaga: „Wszelkie propozycje dalszego
uproszczenia procedur i przekształcenia struktur administracji są w każdym
czasie mile widziane. Należy się jednakże powstrzymać od krytyki negatywnej
urzędu”.
Ostateczną postać landratury opolskiej, jaka funkcjonowała w okresie drugiej
wojny światowej, określił okólnik Ministra Spraw Wewnętrznych z 8 marca
1943 r. Począwszy od 1 sierpnia 1943 r. administracja na tym szczeblu została
scalona i określona, w wewnętrznym obrocie prowadzenia spraw, mianem Landratsamt.
Pełna nazwa urzędu w korespondencji z innymi jednostkami i osobami
prywatnymi brzmiała: Der Landrat / des Kreises Oppeln. Jeśli było to wymaga-