ARCHEION

640 PRZEGLĄD CZASOPISM
sektor publiczny miał przezwyciężyć braki w dotychczasowych niemieckich regulacjach
prawnych dotyczących dostępu do informacji publicznej oraz zlikwidować
funkcjonujący w Niemczech anachroniczny aksjomat ogólnej tajemnicy
urzędowej, a tym samym dostosować się do aktualnych trendów w rozwoju
ustawodawstwa. Włączenie prawa archiwalnego w system kodyfikacji prawnej
dotyczącej dostępu do informacji oznacza oparcie go na nowych podstawach.
Z kolei prof. Hartmut Weber, prezydent Archiwum Federalnego (Bundesarchiv),
zwrócił uwagę na braki aktualnie obowiązującej federalnej ustawy archiwalnej
(z 1988), czyli na jej zapisy wymagające, z różnych powodów, nowelizacji,
oraz regulacje, o które należałoby ją uzupełnić (Nur was sich ändert, hat
Bestand. Neuere Regelungserfordernisse beim Bundesarchivgesetz, s. 119–128,
zapis dyskusji s. 139–142). Weber w swym wystąpieniu skupił się na: zabezpieczeniu
cyfrowych materiałów archiwalnych wytworzonych przez aktotwórców
federalnych, konsekwencjach dla federalnej ustawy archiwalnej wprowadzenia
w życie ustawy o dostępie do informacji publicznej, dopasowaniu federalnej
ustawy archiwalnej do ustawy o aktach Stasi i dezyderatach nowelizacyjnych
wypływających z praktyki archiwalnej (np. określenie najdłuższego okresu, po
którym aktotwórcy muszą bezwarunkowo przekazać wytworzone przez siebie
materiały archiwalne do Archiwum Federalnego, bądź potrzeba uregulowania
prawnego niezbywalności materiałów archiwalnych federacji).
Trzecie wystąpienie pozabawarskie dotyczyło nowelizacji landowych ustaw
archiwalnych. Przedstawił je prof. Friedrich Battenberg, dyrektor Heskiego
Archiwum Państwowego w Darmstadt (Hessisches Staatsarchiv Darmstadt). Ze
zrozumiałych względów zrobił to ze szczególnym uwzględnieniem nowelizacji
ustawy archiwalnej Hesji z 2007 r. (Archigesetznovellierungen in den Ländern
der Bundesrepublik Deutschland unter besonderer Berücksichtigung des Landes
Hessen, s. 7–22, zapis dyskusji s. 142–143).
Spotkanie eksperckie zakończyło wystąpienie dr. Fritza Kollera, dyrektora
Archiwum Krajowego w Salzburgu (Salzburger Landesarchiv), który przedstawił
aktualny stan prawodawstwa archiwalnego w Austrii (Archivgesetzgebung
in Österreich — Ein Überblick, s. 35–49). Ciekawe jest to, że w Austrii, która
jest federacją składającą się z dziewięciu landów (przy niecałych 84 tys. km kw.
powierzchni), ustawodawstwo archiwalne leży w kompetencjach — podobnie
jak w Niemczech — parlamentu ogólnokrajowergo i parlamentów landowych
(największy land, Dolna Austria, ma powierzchnię 19 178 km kw., czyli mniej
niż powierzchnia województwa dolnośląskiego, siódmego pod względem wielkości
województwa polskiego). Aż trudno uwierzyć, ale pierwsze nowoczesne
regulacje prawne odnoszące się do archiwów pojawiły się w Austrii dopiero pod
koniec lat 90. XX w. Cechą charakterystyczną krajobrazu archiwalnego Austrii
od początku istnienia Republiki Austriackiej, a zwłaszcza w dwudziestoleciu
międzywojennym, było jego daleko posunięte rozdrobnienie przy braku regulacji
prawnych odnoszących się do archiwów i istnieniu w szczątkowej formie