ARCHEION

656 PRZEGLĄD CZASOPISM
Opublikowane artykuły prezentują refleksje dotyczące ewolucji kształcenia
archiwalnego. Ich analiza prowadzi do stwierdzenia, że w różnych krajach
świata edukacja ta przybiera wiele form. Najczęściej ma charakter kształcenia
uniwersyteckiego i kursów organizowanych przez stowarzyszenia zawodowe.
W tekstach zawartych w omawianym numerze pojawiła się także idea wprowadzenia
do tego procesu, w celu wzmocnienia go, czynnika ludzkiego — „mentora”
— mistrza i „kuratora cyfrowego”.
Alicja Kulecka
(Warszawa)
„LA GAZETTE DES ARCHIVES”. ASSOCIATION DES ARCHIVISTES
FRANÇAIS, Paris 2010, nr 220; 2011, nr 221–224
Numer 220 czasopisma został poświęcony pomocom archiwalnym. Otrzymał
tytuł Les instruments de rechereche: évolutions, publics et stratégies (Pomoce
archiwalne: ewolucja, dostęp, strategie). Zgromadzone w nim artykuły
stanowią rezultat dorocznego spotkania Sekcji Archiwów Departamentowych
Stowarzyszenia Archiwistów Francuskich, które odbyło się 4 i 5 lutego 2010 r.
Publikacja została podzielona na trzy działy: „Ewolucja i zróżnicowanie
pomocy archiwalnych” (Évolution et diversité des instruments de recherche),
„Jakie pomoce archiwalne dla poszczególnych grup użytkowników?” (Quels instruments
pour quels publics?), „Sprawa strat egii” (Affaire de stratégies…).
W przedmowie Geneviève Ètienne wskazała powody, dla których problematyka
pomocy archiwalnych stała się przedmiotem dyskusji. Przypomniała
tu stwierdzenie F. Bélavala ze wstępu do publikacji Ch. Nougareta i B. Gallanda
Les instruments de recherche dans les archives zakładające, że pomoce archiwalne
tworzą niezbędne więzi między użytkownikiem a dokumentem archiwalnym.
Tylko archiwista znający dokument może przybliżyć jego bogactwo. Jednym
z ważnych problemów wiążących się z zagadnieniem pomocy archiwalnych jest
tworzenie systemu informacji porównywalnych o charakterze globalnym i udział
w tym procesie archiwów francuskich. Od kilku lat w archiwistyce francuskiej
można było dostrzec brak refleksji nad opracowaniem i pomocami archiwalnymi.
Prowadzone prace administracyjne i cyfryzacja spowodowały odejście od
tej problematyki. Część zespołów posiadała wstępne spisy zdawczo-odbiorcze,
część była nieuporządkowana, zwłaszcza zespoły wymagające specyficznego
traktowania, m.in. archiwa prywatne. Dobra znajomość zawartości zespołu archiwalnego,
oparta na inwentarzu, stanowi niezbędny warunek jego cyfryzacji
i publikacji w Internecie. Kolejnym powodem powrotu do problematyki opracowania
pomocy jest zastosowanie standardów międzynarodowych w opisie archi-