ARCHEION

712 KRONIKA
łącznie zawiadomień o zniszczeniu lub uszkodzeniu pojedynczych dokumentów.
W sytuacji zaś zniszczenia zasobu, np. całego archiwum zakładowego, zawiadomienia
należy składać na podstawie art. 52 ustawy archiwalnej.
Referent zadeklarował, że kontroli poddane zostaną decyzje wydane przez
prokuraturę o umorzeniu postępowań zawiadomień składanych przez archiwa
państwowe. Podkreślił jednak, że prokuratorzy, w przypadku kwalifikacji
z art. 52 ustawy archiwalnej, nie zatwierdzają zbyt pochopnie decyzji o umorzeniu
postępowania. Nie wykluczył przy tym, że w wypadku zawiadomień o zniszczeniu
pojedynczych dokumentów decyzje o umorzeniu postępowania mogły
być podejmowane zbyt często.
Zwrócił uwagę, że sankcje karne za zniszczenie lub uszkodzenie dokumentów
nie wywodzą się tylko z przepisów ustawy archiwalnej. Każdy, kto jest zobowiązany
do należytego zabezpieczania danych osobowych, a nie wywiązuje
się z nałożonego nań obowiązku, naraża się na odpowiedzialność odpowiednio
do przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych.
W miejscu tym Elżbieta Liczner z Urzędu Marszałkowskiego Województwa
Lubuskiego w Zielonej Górze zwróciła uwagę, że dokumentacji niearchiwalnej
nie można kwalifikować z art. 52 ustawy archiwalnej, albowiem przepis ten
przewiduje sankcje karne dla osób, które uszkadzają lub niszczą materiały archiwalne.
Następnie dr Ewa Perłakowska, dyrektor Departamentu Kształtowania
Narodowego Zasobu Archiwalnego NDAP, poinformowała, że prokuratury,
powołując się na art. 52 ustawy archiwalnej, żądają od archiwów państwowych
przede wszystkim wykazania, że badany czyn był skierowany przeciw
materiałom archiwalnym, a więc mającym trwałą wartość historyczną. Przepisu
tego nie można stosować do dokumentacji innej, jak np. akta osobowo-
-płacowe, które mogą wprawdzie zostać przekwalifikowane do materiałów archiwalnych,
ale dopiero po upływie 50 lat przechowywania. W tej sytuacji
w przypadku niewłaściwego zabezpieczania dokumentacji osobowo-płacowej
jedyną podstawę w kierowanych zawiadomieniach powinny stanowić odpowiednie
przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych.
W konkluzji Ewa Perłakowska wystąpiła z pytaniem, na jaki artykuł
należy się powoływać, zawiadamiając o naruszeniu prawa. Dotychczas był to
bowiem przepis art. 267 kodeksu karnego.
Prokurator Tomasz Lejman nie podzielił poglądów dyskutantek i oświadczył,
że prokuratury w przypadku zniszczenia całego zasobu określonego archiwum
zakładowego, składnicy akt czy zbioru dokumentacji osobowej i płacowej,
winny działać na podstawie art. 52 ustawy archiwalnej. Dodał przy
tym, że zetknął się z wyrokiem sądowym, który kwalifikował dokumentację
o czasowym okresie przechowywania jako materiały archiwalne. W konkluzji
wyraził przekonanie, że nie ma istotnego znaczenia, jaka podstawa prawna
wskazana jest w zawiadomieniu, albowiem prokurator sam musi dokonać