ARCHEION

704 KRONIKA
zek pięćdziesięcioletniego przechowywania dokumentacji nakłada na płatników
składek. Przedstawiony został także sposób postępowania w sytuacji, gdy pracodawca
postawiony został w stan likwidacji, ewentualnie została ogłoszona jego
upadłość. Referent wyjaśnił, iż w takim przypadku likwidator albo syndyk masy
upadłości ma obowiązek wskazać podmiot, któremu dokumentacja pracownicza
zostanie przekazana do dalszego przechowania, oraz zapewnić z masy likwidacyjnej
czy masy upadłości środki na przechowanie tej dokumentacji przez wybrany
podmiot.
Następnie przedstawione zostały zagadnienia związane z uregulowaniem
modelu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na przechowywaniu
dokumentacji pracowniczej przez przedsiębiorców. Stefan Cimaszewski omówił
okoliczności nowelizacji ustawy. Zwrócił uwagę, iż regulacja ta podlegała
zmianom. W 2003 r., gdy wszedł w życie rozdział 4a ustawy o narodowym zasobie
archiwalnym i archiwach, zezwolenia na prowadzenie działalności przechowalniczej
wydawane były przez wojewodów, w 2004 r. wprowadzono — wraz
z ustawą o swobodzie działalności gospodarczej — rejestry działalności regulowanej,
prowadzone przez wojewodów, a od 2006 r. prowadzenie rejestrów działalności
regulowanej w zakresie przechowalnictwa dokumentacji pracowniczej
powierzono marszałkom województw, jako zadanie zlecone z zakresu administracji
rządowej.
Kolejnym poruszonym zagadnieniem były szczególne regulacje, jakie ustawa
o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach niesie w stosunku do ogólnych
rozwiązań przyjętych w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, jak również
w kodeksie cywilnym. Mecenas Cimaszewski zwrócił uwagę na fakt, że ustawodawca
wykluczył wykonywanie działalności przechowalniczej przez osoby
fizyczne. Mogą się nią zajmować tylko jednostki organizacyjne zarówno z osobowością
prawną, jak i jej niemające. Referent wyjaśnił także przyczyny przyjęcia
takiego rozwiązania. Jako cechę szczególną rozwiązań prawnych w zakresie przechowalnictwa
wskazał zapisane w ustawie zabezpieczenia dla oddających dokumentację
na przechowanie oraz dla potencjalnych użytkowników dokumentacji
złożonej u przechowawców. Wśród tych zabezpieczeń wymienione zostały:
− wymóg złożenia przez przechowawcę, który wpisuje się do rejestru,
oświadczenia, że nie ma on zaległości podatkowych, zaległości wobec
ZUS i nie figuruje w rejestrze dłużników niewypłacalnych;
− wyłączenie możliwości wchodzenia do władz tych podmiotów osób, które
były wcześniej karane za przestępstwa przeciwko mieniu albo przeciwko
wiarygodności dokumentów;
− wykluczenie możliwości zbywania przez przechowawców rejestrowych
uprawnień wynikających z wpisu do rejestru, jak również przenoszenia
tych uprawnień w drodze przekształceń organizacyjno-prawnych;
− wyłączenie spośród stosowanych w odniesieniu do przechowawców regulacji
prawa cywilnego art. 844 §2, zakładającego możliwość żądania