ARCHEION

LANDRATURA OPOLSKA PODCZAS DRUGIEJ WOJNY ŚWIATOWEJ…
567
Wśród zapisów tego zarządzenia wymienić można m.in.:
− zakaz zatrudniania nowych osób, ponieważ były potrzebne w wojsku i innych
działach gospodarki służących potrzebom armii;
− podkreślano przy każdej okazji, że wszystkie sprawy należy załatwiać
szybko i bez zbędnej zwłoki;
− minimalny czas pracy wynosił 56 godzin, przy czym przerwy nie były
wliczone do czasu pracy i można było zrobić tylko jedną w ciągu
dnia;
− zlikwidowano ograniczenie czasu pracy do 9 godzin dziennie;
− w soboty i niedziele należało pracować tak długo, aż zostaną załatwione
wszystkie sprawy ważne z punktu widzenia potrzeb wojny;
− w przypadku nocnego alarmu lotniczego dopuszczano późniejsze rozpoczęcie
pracy, ale należało ten czas odpracować.
Wyjazdy służbowe dozwolone były jedynie za pisemną zgodą landrata lub
nadinspektora rejencyjnego (wniosek składano na specjalnym formularzu). Wydziały,
których pracownicy bardzo często, tj. co najmniej trzy razy w tygodniu,
odbywali podróże na terenie powiatu, prowadziły rejestr wyjazdów oraz osób
ich zastępujących wg właściwego formularza, który należało przedstawiać każdorazowo
kierownikowi wydziału i nadinspektorowi.
W związku z kwestią postrzegania urzędu na zewnątrz wnioskowano, by
ograniczać liczbę wyjazdów do niezbędnego minimum oraz organizować je tak,
by nie generować niepotrzebnych kosztów.
Urlopy były udzielane na wniosek (istniał osobny formularz dla urzędników
i dla pozostałych pracowników 13 ), który należało każdorazowo przedkładać landratowi
lub — podczas jego nieobecności — nadinspektorowi. Pozostałe warunki
udzielania urlopów regulowały ogólne przepisy prawa pracy.
Szczegółowo uregulowano zasady zachowania w urzędzie. Każdy urzędnik
i pracownik urzędu jako przedstawiciel państwa powinien był właściwie kształtować
jego obraz w społeczeństwie 14 . Zobowiązany był więc dbać zarówno
o swoje miejsce pracy (zachowywać je w należytym porządku), jak również
o własny wygląd zewnętrzny.
Kwestie dyscyplinarne należały do kompetencji najwyższych zwierzchników.
Wszystkie sprawy personalne urzędu były rozpatrywane przez nadinspektora rejencyjnego,
który przechowywał akta osobowe. Były one szczególnie chronione
13
Rozróżniano, jak obecnie w polskiej służbie cywilnej, urzędników mianowanych (der Beamte)
i pracowników urzędu (der Angestellte).
14
W tym okresie chodziło naturalnie o „właściwy” obraz państwa narodowosocjalistycznego
i tego rodzaju wzniosłe wtrącenia są liczne w niniejszym regulaminie, przy czym posada urzędnika
państwowego w Prusach, a potem w Rzeszy Niemieckiej ściśle wiązała się z podstawową zasadą
pracy — posłuszeństwem wobec państwa i przełożonych oraz byciem wzorem porządku i należytego
zachowania, co zostało w opisywanym regulaminie podsumowane wymownym zdaniem: Ordnungsliebe
und Sauberkeit nach innen und außen sind alte preussische Beamtentugenden.