ARCHEION

582 OMÓWIENIA I RECENZJE
materiale archiwalnym, a przede wszystkim o miejscu zarchiwizowania pozostałej
spuścizny po registraturze WSR w Poznaniu. Zaznaczyć jednak należy, że
autor nie mógł posiadać wiedzy na ten temat.
Warto byłoby przeprowadzić uzupełniającą kwerendę archiwalną w Archiwum
Ministerstwa Obrony Narodowej i Archiwum Sił Powietrznych — obu
przechowywanych w twierdzy Modlin w Nowym Dworze Mazowieckim.
W pierwszym z nich, w zespołach m.in. Naczelnej Prokuratury Wojskowej
i Izby Wojskowej Sądu Najwyższego, znajdują się materiały dotyczące akt, dokumentacji
administracyjnej i sądowej sądów wojskowych, a także Archiwum
Służby Sprawiedliwości MON, które w latach 1956–1991 przechowywało akta
m.in. Wojskowych Sądów Rejonowych. Mam tu na myśli przede wszystkim kolejne
egzemplarze dokumentów wytworzonych przez registraturę WSR w Poznaniu,
którą z racji podległości administracyjnej i nadzoru nad orzecznictwem
przesyłano do Departamentu Służby Sprawiedliwości, Zarządu Sądownictwa
Wojskowego i Najwyższego Sądu Wojskowego i tam ją zarchiwizowano, a której
egzemplarze, złożone ad acta, zostały niestety, zgodnie z obowiązującymi
wówczas przepisami, wybrakowane.
W drugim z wymienionych archiwów przechowywana jest część dokumentacji
WSR w Poznaniu, która została tu przekazana razem ze spuścizną aktową
Sądu Wojsk Lotniczych przez WSO w Poznaniu w latach 1998–1999 r. 9
Brak pełnej kwerendy archiwalnej nie pozwolił autorowi recenzowanej pracy
na podjęcie bodaj tylko jednego z istotnych aspektów archiwizowania registratury
WSR w Poznaniu. Chodzi tu o tę część registratury, która ze względu na
osoby skazanych, trafiła do sądów wojskowych i przeszła tam odmienną, niż
przedstawiona przez R. Leśkiewicza, drogę archiwizowania, wskutek czego zespół
WSR w Poznaniu pomimo działań podjętych przez Biuro Udostępniania
i Archiwizacji Dokumentów Instytutu Pamięci Narodowej — Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (IPN), nadal pozostaje zespołem
rozproszonym. Wskazany powyżej problem dotyczy jednak niewielkiej części
całej spuścizny aktowej tego sądu i nie może decydować o pozostałych, równie
istotnych wynikach badań R. Leśkiewicza.
W założeniu niniejszy artykuł ma przede wszystkim uzupełnić tę lukę, w dalszej
zaś kolejności podjąć dyskusję nad niektórymi tezami autora. Uznałem też
9
Akta oraz dokumentacja administracyjno-sądowa, której SWL nie przekazał protokołem z 8 VII
1996 r. WSG (III) w Poznaniu, została przekazana przez WSO w Poznaniu w latach 1998–1999 do
Archiwum Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Filii nr 6 CAW w Modlinie na podstawie spisów
zdawczo-odbiorczych akt nr 9708/99, 9709/99, 9710/99, WSO, teczka nr 13, wg rej. 38/96; Spisy
akt nr 9620/98, 9621/98, 9622/98, 9623/98, 9624/98, 9625/98, AZ WSG Poznań, teczka SWL/WSO,
wg. opisu 7/91; przekazaniu uległy materiały archiwalne i dokumentacja niearchiwalna WSR w Poznaniu,
WSG (II) w Poznaniu i SWL (III) w Poznaniu, wśród której znalazła się księga pt. „Rozkazy
wewnętrzne WSR w Poznaniu” za lata 1954–1955, uznana przez R. Leśkiewicza za zaginioną (s. 12,
251 oraz przyp. 262); zob.: Archiwum Sił Powietrznych (ASP) 9708/99/1, Wojskowy Sąd Rejonowy
(WSR) w Poznaniu, Rozkazy wewnętrzne WSR w Poznaniu, wg opisu 025/55.