ARCHEION

OMÓWIENIA I RECENZJE
615
zważywszy na dość chłodne stosunki z poprzednim hierarchą. W liście pisanym
w Sieciechowie 27 czerwca 1634 r. biskup Grochowski przypominał o marmurowych
tablicach z herbami, kolorowych tarcicach i szkle okiennym („szkło
[francuskie] dziś wyprawuję, niechaj robi okna do wszystkich pokojów, ale naprzód
te, co są na rynek, do sieni wszystkich może być szkło domowej roboty”).
Dalej biskup informował: „Na krzesła będąc w Warszawie dam robić frandzlę
i cwieczki pozłociste” 20 . W ostatniej części listu biskup poruszył wprawdzie
sprawy ogólne, ale w sposób serdeczny, nazywał pisarza przyjacielem.
W podobnym tonie utrzymany był list Zachariasza Nowoszyckiego, sufragana
lwowskiego. Pisał do Zimnickiego o uroczystym ingresie biskupa Grochowskiego
w katedrze lwowskiej, ale też o atmosferze w kapitule katedralnej i zabiegach
o archidiakonię. Swoistego kolorytu dodają fragmenty listu, w których
Nowoszycki informował Zimnickiego, jak biskup Grochowski oceniał rezultaty
pracy pisarza. Po tygodniu oficjalnych spotkań i przyjęć „teraz w intraty wgląda:
w kamienicy defektów kilka upatrzył, okna jako się otwierają tedy na dłoń
miały być krótsze, a wierzchnie dłuższe na tę dłoń; posadzka w stołowej izbie,
powiada, za bardzo grubą robotą robiona, kazał inszą robić; posadzka kamienna
bardzo [się] kurzy, ale sposób znalazł, wrzącym łojem polać ją, a potem będą
marmury” 21 . Takich informacji z reguły nie znajduje się w urzędowych dokumentach,
dlatego za zamieszczenie tych listów należą się autorce słowa uznania,
mimo bardzo skąpego lub niejednokrotnie zupełnego braku komentarza.
Wojciech Zimnicki zmarł w wieku 56 lat, 24 września 1639 r. Nie pozostawił
testamentu, zatem trzy miesiące później, 19 grudnia 1640 r., został sporządzony
inwentarz majątku pozostałego po zmarłym (załącznik 9). W literaturze polskiej
postawiono tezę, że inwentarze sporządzano w sytuacji, gdy wartość majątku
ruchomego przewyższała koszty jego sporządzenia (czyli od jednego do trzech
złotych) lub zachodziła obawa, że pojawią się konflikty między pozostałym małżonkiem
a dziećmi z innych związków 22 . W wypadku rodziny Zimnickiego można
mówić, że spełnione zostały oba warunki. Pozostawała wdowa Anna, syn Jan
August oraz trzej synowie Anny z poprzedniego małżeństwa. Wycenę ruchomości
(tylko ubrania i dywany), na wniosek Anny, już Kośnigelowej, sporządzono
25 stycznia 1641 r. (załącznik 11).
Przy spisywaniu inwentarza była obecna wdowa i to ona szacowała poszczególne
elementy majątku pisarza, także szaty, w których go pochowano („w sutannie
czamlitowej wiśniowej i czamarze takiejże nieboszczyka schowano i w czapce
sobolowej, których było dwie”). Wymieniła też ubrania pisarza przerobione
na ubranie dla syna („czamara sukienna goździkowa lisimi grzbietami podszyta,
20
Ibidem, s. 116–117 (zał. nr 22).
21
Ibidem, s. 128–129 (zał. nr 29).
22
R. Żurkowa, Testamenty i inwentarze ruchomości jako źródła badań nad dziejami czytelnictwa
w Krakowie w pierwszej połowie XVII wieku, „Rocznik Biblioteki PAN w Krakowie” 1982, t. 27, s. 23.