ARCHEION

666 PRZEGLĄD CZASOPISM
Izabelle Bonniaud (Le Centre national de la fonction publique territoriale)
zaprezentowała kształcenie kadr zajmujących się problemami kultury w administracji
terytorialnej.
Opublikowana dyskusja została poświęcona relacjom między dziedzictwem
kulturowym a działalnością archiwalną.
Serię artykułów dotyczących stałej ewolucji zawodu archiwisty otworzył
tekst Davida Bouviera pt. Archives, intercommunalité et médiation culturelle
dans le Val d’Argent na temat roli archiwów w kształtowaniu więzi wspólnotowych
o różnym zasięgu terytorialnym. Autor podkreślił w nim także rolę, jaką
odgrywa współpraca archiwum departamentu Val d’Argent z archiwami bieżącymi
administracji terytorialnej przyczyniająca się do istnienia efektywnego
i dobrze funkcjonującego systemu gromadzenia archiwaliów.
Hélène Arauna i Céline Rouax (L’archiviste — documentaliste en France,
une bête curieuse?) przybliżyły problemy związane z wykonywaniem zawodu
archiwisty dokumentalisty. Osoby zatrudnione na takim stanowisku pełnią kilka
ról, zajmując się: gromadzeniem dokumentacji, jej opracowaniem oraz przygotowywaniem
dokumentacji dla administracji miejskiej. Autorki wskazały także
na niski prestiż zawodu oraz niski budżet przeznaczony dla archiwów.
Florence Bernigaud, Tiphaine Nougue i Coline Vialle (L’archiviste numérique:
la demarche de trois collectivités) zwróciły uwagę na nowe umiejętności,
konieczne w zawodzie archiwisty, w związku z pojawieniem się dokumentacji
w postaci cyfrowej. Wskazały, że dotychczasowe programy kształcenia uniwersyteckiego
w tym zawodzie we Francji nie obejmują form edukacji w zakresie
archiwistyki cyfrowej. Także w archiwach miejskich ta specjalizacja jest jeszcze
słabo wyodrębniona. Osoby zainteresowane zdobyciem umiejętności w tej dziedzinie
skazane są na samokształcenie.
Daniel Peter (L’évolution du lektorat: la fin des vingt Glorieuses) otworzył
cykl artykułów poświęconych archiwom i ich użytkownikom. W swoim tekście
zwrócił uwagę zarówno na rosnącą liczbę użytkowników archiwów oraz ich nowe
potrzeby. Od 2000 r. nową, znaczącą grupą, odwiedzającą pracownie naukowe stali
się genealodzy, których oczekiwania wobec archiwistów uległy zwiększeniu.
Frank Burckel (Nouveaux usages, nouveaux publics pour les Archives)
wskazał na czynniki wpływające na zwiększenie zainteresowań archiwaliami.
Podkreślił, że niektóre formy działań archiwów, m.in. organizacja wystaw, także
plenerowych, przyczyniły się do kreowania życia kulturalnego w miastach
i gminach. Rezultatem tej działalności stało się także większe zainteresowanie
zasobem archiwów.
Marie Penlaé (L’archiviste, un acteur transversal) poświęciła swój tekst zagadnieniu
konieczności stałego dostosowywania się archiwów do różnych potrzeb
instytucji współpracujących z nimi.
Damien Hamard (L’archiviste et le syndrome de l’araignée: état des réseaux
de l’archiviste en 2010) w swoim artykule zawarł rozważania wskazujące na