ARCHEION

PRZEGLĄD CZASOPISM
645
mi jako dobrem kultury. W czerwcu 2008 r. podczas jednego ze spotkań konsorcjum,
które odbyło się w Bratysławie, powołane zostało do życia stowarzyszenie
o nazwie „ICARus” (International Centre for Archival Research). Obecnie stowarzyszenie
zrzesza ponad 120 archiwów i instytucji akademickich z 28 krajów
europejskich i Kanady. Stowarzyszenie prowadzi trzy portale internetowe:
Monasterium, Matrucula i Topothek. Pierwszy z nich (www.monasterium.net)
jest największym wirtualnym archiwum dokumentowym w sieci, obejmującym
obecnie ponad 500 tys. dokumentów średniowiecznych i wczesnonowożytnych,
pochodzących ze zbiorów 60 instytucji z 10 krajów.
Do działu „Archiwa — instytucje i zbiory” zakwalifikować można sześć
tekstów. Odnoszą się one zarówno do archiwów niemieckich, jak i zagranicznych.
Przeważają jednak te drugie: jest ich pięć; archiwów niemieckich dotyczy
tylko jeden tekst.
Artykuły z zakresu archiwoznawstwa poruszające zagadnienia niezwiązane
z archiwami niemieckimi odnoszą się do problematyki archiwów z ośmiu krajów,
a mianowicie (w układzie alfabetycznym): Bułgarii, Czech, Francji, Rumunii,
Słowacji, Turcji, Węgier i Włoch.
Tekst bułgarski to prezentacja programu wydawniczego Agencji Państwowej
„Archiwa”, bułgarskiej instytucji centralnej administrującej archiwami państwowymi
(pod tą nazwą od roku 2007), który przedstawiła Milena Todorakova, kierowniczka
jednego z działów tej agencji (Veröffentlichungen und Verlagspolitik der
bulgarischen Staatsagentur „Archive” [Dăržavna Agencija „Archivi”], s. 295–309).
Program obejmuje dwa czasopisma archiwalne (m.in. wychodzący od 1954 r. „Archiven
pregled”), edycje źródeł, inwentarze archiwalne i przewodniki po archiwach.
Następny tekst autora spoza Niemiec odnosi się do trzech krajów. Dr Juraj
Šedivý z Katedry Archiwistyki i Nauk Pomocniczych Historii Uniwersytetu
Komeńskiego w Bratysławie prezentuje aktualny stan „elektronicznego otwarcia
się” archiwów Czech, Słowacji i Węgier (Digitalisierung und der elektronische
Zugang zu Archivbeständen in Tschechien, der Slowakei und Ungarn —
aktueller Stand und Ausblick, s. 247–265). Autor analizuje pod różnym kątem
(m.in. głębia informacji, możliwości przeszukiwania i tzw. przyjazność dla użytkownika)
strony internetowe najważniejszych archiwów tych krajów oraz związane
z nimi bazy danych i portale (s. 250–255 — dla Słowacji; s. 256–259 — dla
Czech; s. 259–262 — dla Węgier). Z analizy tej wynika, że proces digitalizacji
zbiorów archiwalnych jest najsłabiej zaawansowany na Słowacji, najbardziej zaś
na Węgrzech. Na terenie Słowacji wypada najlepiej pod tym względem zasób
archiwalny słowackiego Instytutu Pamięci Narodowej. Możliwości wyrównania
dostrzeżonych dysproporcji, chociażby w niektórych obszarach, widzi Šedivý
m.in. w międzynarodowych projektach, takich jak np. monasterium.net, do którego
przystąpiły centralne archiwa wszystkich trzech krajów.
Tekst francuski to analityczny artykuł Daniela Petera, z Archiwum Miejskiego
w Nancy (Archives Municipales de Nancy), omawiający ruch użytkow-