ARCHEION

40
EMILIA LEŚNIEWSKA
by archiwalnej z dysponentami materiałów archiwalnych, zwłaszcza z osobami
prywatnymi. Pojawiły się jednak złe rozwiązania merytoryczne, które zdaniem
rady wymusiły podjęcie dalszych prac nad projektem w celu jego ulepszenia,
uwzględniających naturalnie zalecenia rady. Zarzuty członków rady dotyczyły
przede wszystkim niejasnej pozycji archiwaliów w stosunku do innych dóbr kultury
oraz, o czym już wcześniej była mowa, pozycji materiałów archiwalnych
znajdujących się w bibliotekach i muzeach. Oba zarzuty sprawiły, że projekt
ustawy poddano kolejnym konsultacjom uzgadniającym, na tym jednak etapie
rozmowy prowadzono przede wszystkim z przedstawicielami Ministerstwa Kultury
i Sztuki, bowiem z nimi NDAP musiała wypracować nowe stanowisko.
W czerwcu 1980 r. Naczelny Dyrektor Archiwów Państwowych wystosował
prośbę do ministra kultury i sztuki o zmianę stanowiska w sprawie włączenia do
zakresu przedmiotowego ustawy o materiałach archiwalnych i archiwach archiwaliów
znajdujących się w bibliotekach i muzeach 45 . Na odpowiedź ze strony
resortu trzeba było czekać kilka miesięcy. To wpłynęło na pewne spowolnienie
prac nad ustawą, ponieważ bez zmian w omawianym zakresie niemożliwe było
skierowanie jej na dalsze etapy ścieżki legislacyjnej. W październiku minister
kultury i sztuki zaproponował zmiany przepisów projektu ustawy określającego
stosunek państwowej służby archiwalnej do archiwaliów w innych niż archiwa
instytucjach kultury 46 . Zaproponował, by status archiwów z powierzonym zasobem
uzyskały biblioteki, muzea oraz inne jednostki organizacyjne, gromadzące
i przechowujące materiały archiwalne na podstawie przepisów ustawy o bibliotekach
i ochronie dóbr kultury i muzeach. Ponadto, minister kultury i sztuki
wespół z ministrem nauki, szkolnictwa wyższego i techniki miałby, zgodnie
z sugestiami ministra, ustalać zasady współdziałania bibliotek, muzeów i innych
jednostek organizacyjnych resortu kultury i sztuki z archiwami państwowymi.
Propozycje wysunięte przez resort kultury zostały uwzględnione w kolejnej
wersji projektu ustawy. Wydawać by się mogło, że konsensus wypracowany
przez ostatnie miesiące sprawi, że projekt ustawy archiwalnej wreszcie trafi do
Urzędu Rady Ministrów, by jako projekt rządowy przejść pod obrady sejmu.
Niestety, w połowie 1981 r. przedstawiciele Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa
Wyższego i Techniki wprowadzili rewolucyjne zmiany, biorąc pod uwagę ich
ilość i jakość. Ta kolejna modyfikacja projektu znowu przyczyniła się do opóźnienia
w czasie prac. Dopiero w kwietniu 1982 r. projekt ustawy trafił do wicedyrektora
Departamentu Profilaktyki Prokuratury Generalnej, gdzie został poddany
ostatnim dyskusjom.
Rok 1983 przyniósł długo oczekiwane zakończenie prac nad zmianą prawa
archiwalnego w Polsce. W jednym z ostatnich etapów prac nad ustawą uczest-
45
Ibidem, „Uwagi [NDAP] do projektu opinii Rady Legislacyjnej w sprawie projektu ustawy
o materiałach archiwalnych i archiwach”.
46
Ibidem, „Pismo Ministra Kultury i Sztuki do Podsekretarza Stanu Ministerstwa Nauki, Szkolnictwa
Wyższego i Techniki J. Stęperskiego z 23 października 1980 r.”.