ARCHEION

568 HENRYK NIESTRÓJ
(przechowywano je pod kluczem i nie można było z nich korzystać poza gabinetem
nadinspektora).
We wszystkich sprawach osobowych decyzje podejmował landrat, lub w jego
zastępstwie nadinspektor rejencyjny. Wszystkie sprawy związane z wnioskami
o urlop, świadczeniami finansowymi itp. musiały przejść przez ręce nadinspektora.
Interesantów przyjmowano w godzinach przedpołudniowych, wyjątkiem
były wypadki niecierpiące zwłoki. Pierwszeństwo w kolejce mieli inwalidzi wojenni,
matki oraz inne osoby z widoczną (ciężką) niepełnosprawnością.
Pod żadnym pozorem nie wolno było spożywać śniadania w obecności petentów.
Nie należało ich też przyjmować (wysłuchiwać) na schodach, w korytarzu,
a jedynie w biurze. Zabronione było też palenie tytoniu w godzinach przedpołudniowych,
podczas oficjalnych godzin przyjmowania petentów.
Ponadto należało unikać przyjmowania prywatnych odwiedzin w godzinach
pracy. Zabronione było również w godzinach pracy prywatne przeglądanie spraw
załatwianych przez innych pracowników.
Nowością był wówczas telefon. Korzystanie z niego można porównać do
używania Internetu w pierwszych latach jego funkcjonowania w drugiej połowie
XX w. Również w tym obszarze regulamin przewidywał możliwości znacznych
oszczędności, dlatego z telefonu należało korzystać tylko w wypadku, gdy sprawa
nie cierpiała zwłoki, nawet jeśli trzeba było szybko przekazać informację do innego
wydziału. Wszelkie rozmowy zamiejscowe wymagały zgody kierownika wydziału.
Ponadto, w warunkach prowadzenia działań zbrojnych, regulamin przewidywał
szczegółowe regulacje dotyczące wybieranych numerów (oraz ich ważności).
W każdym wydziale prowadzono książkę rozmów telefonicznych (wg ustalonego
wzorca), do której należało podać wszystkie wychodzące rozmowy zamiejscowe
oraz nadzwyczajne (oznaczane na czerwono). Rozmowy niewpisane do
księgi, a więc niezatwierdzone, prowadzący musiał pokryć z własnych funduszy.
Rozmowy prywatne i zamiejscowe, które były prowadzone na wniosek (i koszt)
odbierającego, należało ograniczyć do najbardziej pilnych spraw i wykonywać
tylko za zgodą nadinspektora rejencyjnego.
Kontrolę nad połączeniami prowadziła centrala, gdzie także niezwłocznie
(najpóźniej po otrzymaniu rachunku z poczty) uiszczało się opłaty.
W wypadku, gdy podczas rozmowy udzielało się ważnych informacji lub
rozpatrywało istotne zagadnienia, należało niezwłocznie sporządzić po rozmowie
notatkę lub adnotację w aktach sprawy.
Gdy centrala połączyła niezgodnie z właściwością, w żadnym wypadku nie
wolno było odsyłać z powrotem dzwoniącego. Na kierowniku wydziału spoczywał
obowiązek ustalenia wydziału właściwego do rozpatrzenia sprawy i przekazania
jej tamże (po odebraniu informacji od dzwoniącego).
Podobnie jak dziś, wszyscy pracownicy byli zobowiązani do bezwarunkowego
utrzymywania tajemnicy dotyczącej spraw, które rozpatrywali, widzieli lub