ARCHEION

752 WSPOMNIENIA POŚMIERTNE
Te ostatnie, wraz z dokumentacją Ministerstwa byłej Dzielnicy Pruskiej w Poznaniu
z lat 1919–1922, zostały opracowane przez I. Radtke już po przejściu na
emeryturę. Praca archiwisty oraz dogłębne studia związane z opracowywanymi
archiwaliami zaowocowały zdobyciem doświadczeń, które postawiły ją w gronie
najwybitniejszych specjalistów z zakresu kancelarii staropolskiej, dziewiętnastowiecznej
kancelarii pruskiej oraz polskiej kancelarii współczesnej. Dlatego
też powierzano jej kierowanie zespołami naukowo-badawczymi, m.in. do spraw
kancelarii pruskiej. Rezultatem badań prowadzonych pod jej kierunkiem stać się
miały przepisy dotyczące metod ich opracowania.
Irenę Radtke zajmowała nie tylko praca w archiwum. Wkrótce po ukończeniu
studiów zapisała się na seminarium doktorskie profesora Gerarda Labudy.
W 1963 r. uzyskała, na podstawie rozprawy pt. „Kancelaria miasta Poznania do
1570 roku”, stopień doktora nauk humanistycznych. Jej recenzenci, profesorowie
Aleksander Gieysztor i Brygida Kürbis, zwracali uwagę na pionierski charakter
badań zaprezentowanych w pracy i jej znaczenie dla zagadnień z zakresu
dyplomatyki i kancelarii. Walory te zadecydowały o wydaniu pracy drukiem
(I. Radtke, Kancelaria miasta Poznania do roku 1570, Warszawa 1967).
Podczas pracy zawodowej doc. Irena Radtke prowadziła intensywne badania
naukowe z zakresu archiwistyki. Dotyczyły one m.in. rozwoju form kancelaryjnych,
systemów kancelaryjnych, metodyki opracowania zasobu. Jej dorobek
naukowy obejmuje kilkadziesiąt prac naukowych, artykułów, wydawnictw źródłowych,
opracowań i recenzji. Wiele z nich zostało opublikowanych na łamach
„Archeionu”. Do znaczących należą m.in. artykuły dotyczące metod opracowania
akt popruskich i akt spraw w systemie kancelarii pruskiej, zespołów złożonych
i sukcesji akt w zespołach akt administracji XIX i XX w., sygnatury archiwalnej.
Do ostatnich publikacji w „Archeionie”, którego członkiem Redakcji oraz członkiem
Rady Redakcyjnej była w latach 1984–1995, należał artykuł dotyczący
polskiej kancelarii współczesnej. Był on zarazem świadectwem zainteresowania
nowymi wyzwaniami stojącymi przed archiwami polskimi. Wyniki prowadzonych
w tym zakresie badań naukowych, poparte wieloletnim doświadczeniem
przy porządkowaniu zespołów akt popruskich w poznańskim archiwum, znalazły
zasłużenie miejsce w rozdziałach podręczników do archiwistyki opracowanych
zarówno dla potrzeb archiwistów zakładowych, jak i kształcenia na poziomie
uniwersyteckim. Do prac tych należały Korespondencyjny Kurs archiwalny,
Archiwistyka praktyczna dla archiwistów zakładowych i Metodyka pracy archiwalnej.
Udział w nich doc. I. Radtke należał do najbardziej znaczących — przygotowała
części poświęcone m.in. organizacji pracy kancelaryjnej, opracowaniu
materiałów archiwalnych z okresu staropolskiego oraz teoretycznym i praktycznym
problemom opracowania akt urzędów i instytucji z XIX i XX w.
Zajmowała się też wieloma innymi zagadnieniami. Należały do nich chociażby
badania z zakresu regionalistyki i biografistyki, życia naukowego w archiwach
polskich, dziejów i działalności oraz zasobu Archiwum Państwowego