Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

UTRUM MAGNITUDO CONVENIAT DIVINIS PERSONIS, ETC. 107
et relatione, ita quod queelibet sit conti-
nens et contentum ratione totius : potest
tamen ratione alterius partis. Nam esse in
alio, et in quo sit aliud illud seu alius
ille, opponuntur secundum proprias ra-
tiones, sicut esse ab alio et a quo aliud.
Ergo nihil unum et idem secimdum idem
et respectu ejusdem est in alio, et aliud
illud in ipso. Hoc autem sequeretur si Pa-
ter esset in Filio et econtra, quilibet ra-
tione totius constituti ex essentia atque
relatione. Una etiam persona non dicitur
proprie esse in alia ratione relationis,
quamvis per eam sit de intellectu alte-
rius : quoniam
habitudo ut ad qnem, et
ut in quo, habitudines sunt diversse. Per
relationem quoque una persona distingui-
tur ab alia, ergo non est ratio quod una
sit in alia : imo id per quod una est in
alia, est utrique commune. Restat ergo
quod una sit in alia ratione ejusdem es-
sentiee. Yerumtamen persona non est ut
in qua est alia, ratione solius essentise
(quia tunc per idem conveniret persona?
esse in alio, et in quo est aliud, quod jam
reprobatum est) ; sed convenit personse ut
in ipsa sit alia, ratione totius constituti :
sicut Filio ratione essentiee convenit quod
sit in Patre, sed Patri ut in quo sit Filius,
convenit ratione totius constituti ; et simi-
liter in aliis quoque rationabile esse vi-
detur. Illud enim in quo est aliud, debet
excedere vel esse in plus quam illud quod
in ipso est. Et ita se habet Pater rati-
one totius constituti, ad Filium ratione
essentiae ; similiter econtrario. Hsec Du-
randus.
Cujus tota positio videtur erronea, et
dictis Thomse, Alberti, Udalrici, imo et
Damasceni contraria. Atque in primis,
quod in divinis utitur nominibus totius
et partis, improprium est; nec necessitas
eum coegit, quoniam vice partis poterat
nominare essentiam vel relationem. — De-
inde ad motiva ejus respondeo, quod mul-
ta formaliter differunt, quse tamen in
invicem sunt, id est unum in alio et econtra
: imo qusedam realiter differunt, et
A tamen unum in alio est et econlrario. Non
enim potest negari quod ipsemet Unige-
nitus Patris dixit : Ego in Patre, et Pater
in me est ; et rursus Joannis septimodecimo
: Tu, Pater, in me, et ego in te, ut et Joann.wn,
ipsi in nobis unum sint ; ego in eis, et t{
tu in me. llaque non solum una divina
persona est in alia, et econtra; sed etiam
Trinitas adoranda est in electis fidelibus,
et ipsi in Trinitate consistunt et in qualibet
divina persona, quamvis alio modo
quam divina? persona? in se ipsis. Itaque
B unum et idem secundum idem et respectu
ejusdem est in alio, et econtra; non tamen
omnino eodem modo : sicut modo expo-
situm est qualiter Pater est in Filio et
econtra, secundum modum distinctum et
habitudinem differentem. Et quamvis una
persona divina per relationem distingua-
tur ab alia, ex hoc tamen non sequitur
quin ratione ejusdem relationis sit in ea
et econtrario : imo in relativis multis
hoc sequitur, quorum unum definitur per
aliud, preecipue autem in divinis, ubi non
C est emanatio personalis nisi ad intra, ita
quod persona emanans manet in persona
producente. Sed verum est quod idem non
est causa seu ratio distinctionis et con-
venientiee, saltem secundum idem, seu
uniformiter consideratum. — At vero quod
dicit Patri convenire quod in ipso sit Fi-
lius, ratione totius constituti ipsius Patris,
quia Pater ut sic, aliquo modo se habet
in plus quam Filius Filiumque excedit,
loquendo de Filio ratione solius essentise,
inconvenienter omnino dictum censetur :
D quia ut patuit, divinse personee sunt in se
ipsis per omnimodam sequalitatem et cir-
cumincessionem, non sicut majus et mi-
nus, nec sicut circumscribens et circum-
scriptum. De istis pertranseo, quia ex
dictis innotescunt.
Unde et Richardus hic scribit : Quadibet
divina persona est in alia, et essentia in
qualibet persona, et quselibet persona in
essentia ; sed modo differenti : quia essen-
tia in qualibet est persona prout natura
est in supposito; quselibet vero persona
jbid , 3