Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

Prseterea circa hsec scribit Durandus :
Duo consideranda sunt hic. Primum est,
an caritas possit diminui. Secundum est,
an diminuatur secundum actum. Omnes
autem concedunt, quod quantum est ex
sua natura, possit diminui quemadmodum
et augeri. Et hoc rationabiliter, quoniam
latitudinem graduum habet in quibus
ejus natura potest salvari : et sicut talis
forma per agens potest deduci de imperfecto
gradu ad perfectum, sic quantum
est in se, potest reduci de gradu perfecto
ad imperfectum. — Utrum autem perfe-
ctio caritatis ita aliquando actu minua-
tur, est duplex opinio. Una dicentium quod
sic. Quorum ratio est, quoniam Deus non
est causa corruptionis caritatis, nisi per
aversionem voluntatis ab eo per peccatum
mortale. Sed sicut voluntas totaliter
avertitur a Deo per peccatum mortale, sic
aliquantulum avertitur per veniale, juxta
illud Augustini in libro Confessionum :
Minus te, o Domine, amat, qui aliquid tecum
amat quod non amat propter te. Ergo
sicut propter totalem aversionem peccati
mortalis caritas omnino corrumpitur, sic
propter partialem aversionem venialis mi-
nuitur. Pro hac opinione videtur esse,
quod in libro LXXXIII Qusestionum asse-
rit Augustinus : Venenum caritatis est cu-
piditas, et ubi est parva cupiditas, ibi
magna caritas ; et ubi nulla cupiditas, ibi
perfecta est caritas. Constat autem quod
ssepe augetur cupiditas : ergo frequenter
minuitur caritas. Item, demus quod duo
AN CARITAS MINUATUR 57
sint in caritate sequali, et unus venialiter tibi ex his, virtutes non posse diminui. Et
D hoc non est ex fortitudine aut impassibi-
peccet, alius non : apparet quod uterque
eorum non sit Deo sequaliter placens et
carus. Ergo veniale facit unum eorum minus
carum, sicque diminuit caritatem. —
Alia opinio est, quod caritas nunquam mi-
nuitur quantum ad essentiam habitus :
quia si posset sic minui, hoc esset per
veniale peccatum. Quidquid autem potest
minuere aliquid, potest illud tandem om-
nino destruere : sicque per sola venialia
caritas posset corrumpi. Et si hoc facto
quis protinus moreretur, quserendum est
A an salvaretur, an potius damnaretur. Si
salvaretur, ergo aliquis posset sine carita-
te salvari ; si damnaretur, ergo pro solis
venialibus quis adultse eetatis posset dam-
nari. Insuper, quum caritas infusa sit fini-
ta, si per venialia minuitur, toties possent
venialia iterari quod totaliter destruerent
caritatem : quod nullus concedit. Secundo
probatur hoc sic : Ponatur quod aliquis
sit in minimo gradu caritatis et venialiter
peccet, quceritur an per veniale illud ca-
ritas ejus diminuetur, an non. Si minue-
B tur, ergo et corrumpetur, quum sit minimi
gradus : sicque solum unum veniale
caritatem corrumpet. Si non, ergo eadem
ratione nec aliud veniale diminuet eam.
Tertio sic : Si veniale caritatem diminuit,
ergo et prsemium quod caritati correspon-
det minorabit, cujus minoratio poena est,
utpote damnum : sicque pro solo veniali
infligeretur poena seterna. — Hsec Duran-
dus.Qui huic secundse opinioni magis con-
sentit.
Amplius Guillelmus Parisiensis in tra-
C ctatu suo de Vitiis et virtutibus, circa
finem primse partis, fortiter tenet caritatem
non posse diminui, jnter cetera lo-
quens : Impossibile est virtutes infusas
minui vel remitti. Nam per peccata mor-
talia penitus exstinguuntur. Si autem per
venialia minuerentur, aliquid de prsemio
earum detraheretur : et sic poena seterna
pro eis infligeretur, sicut jam tactum est.
Ad hoc inducit varia argumenta jam prse-
inducta, ex quibus concludit : Sufficiat
litate virtutum hujusmodi, sed ex divina
justitia, quse pro veniali non patitur infligi
pcenam seternam : quemadmodum
Adam ante peccatum immortalis et in-
vulnerabilis fuit, non naturali impassibi-
litate, sed protectione divinse justitise, quse
non permisisset eum tunc lsedi, si quis
voluisset eum lsedere ferro vel igne. Prseterea,
dato quod decedat quis solum cum
uno veniali peccato quod gratiam ejus di-
minuit, non est dubium quin pro illo ve-