Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

522 IH LlBIllM I SENTENTIARUM. — DIST. XL ) QT.EST. III
gloria isti : in quo priori naturaliter non A
repugnat sibi esse objecti oppositi.
Ad primuin ergo dicendum, quod pro-
cedit ex falsa imaginatione :
quain
falsita-
tera inlelligere, confert ad intelligendum
veritatem qmestionis istius. Si enim per
iinpossibile intelligamus Deum adhuc non
determinasse suam voluntatem ad alteram
partem, sed adhuc quasi deliberare an
velit istum praedestinare, an non ; bene
caperet intellectus noster, quod eum con- Iterum quaeri potest, si praedestinatio nil
tingenter praedestinaret vel non praedesti- ponit in praedestinato, quomodo verum
naret, ut patet in actu nostra? voluntatis. B est dictum illud commune, Praedestinatio
Sed quia semper recurrimus ad actum vo- multis est causa standi ac citius resurgenluntatis
divinae quasi praeteritum, ideo di? Respondendum, quod hoc verum est
quasi non concipimus libertatem in actu de preedestinatione activa, quae est Deus
voluntalis divina?, seu in voluntate illa ad
actum, quasi jam sit positus a voluntate
divina. Verum imaginatio ista est falsa,
quoniam nunc seternitatis, in quo est ac-
tus iste, semper est praesens : ideo praede-
stinatio hujus non transiit in praeteritum,
quamvis fuerit coexsistens his quae prae-
terierunt.
Ad secundum, quod voluntas creata im- C
pedire non valet ordinationem voluntatis
divinae : quia impediret, si staret propo-
situm voluntatis divina?, et per voluntatem
humanam eveniret oppositum. Hoc
quoniam sicut vo-
aute-m impossibile est :
luntas creata potest mereri damnalionem,
sic etiam potest sequi concomitanter quod
divina voluntas non praedestinaverit ipsam
ad gloriam. — Ha?c Scotus.
Insuper Antisiodorensis in Summa sua,
libro primo, multa scribit de his : Pra?destinatio,
inquiens, significat divinam es- D
sentiam in triplici habitudine, videlicet :
in habitudine antecessionis per praepositionem
hanc prcc; in habitudine quoque
exemplaritatis propter scienliam ibi coin-
tellectam, nam praedestinare, est alicui
gratiam et gloriam providere ac praepa-
rare ; atque in habitudine duplicis cau-
salilatis ad duos illos effectus qui sunt
gralia et gloria. Praedestinatio etiam ad
solum pertinet Deum, nec ponit aliquid
actualiter in praedestinato : ideo praedesli-
nato non acquiritur jus ad regnum ccelorum
ex eo quod praedestinatus est.
Praeterea, si quaeratur quid sit melius,
esse justum vel esse praedeslinatum : dicendum,
quod esse justum est melius; sed
esse praedestinatum est eligibilius, quoniam
majus bonum sequitur inde. Imo et
praedestinatum esse est melius,non habilo
respectu ad hoc tempus determinatum :
sic enim gratiam gloriamque includit. —
praedestinans. — Quaeritur quoque, an ali-
quis possit facere quod sit praedestinatus.
Videtur quod sic, quia si fecerit quod in
se est, gratiam et gloriam consequetur.
Augustinus etiam allegatur dixisse : Si
non es praedestinatus, fac ut praedestine-
ris. Dicendum, quod quum esse praedestinatum
sit ab aeterno et aeternale, non
potest non praedestinatus facere quod sit
praedestinatus, nec propriis viribus po-
test mereri, imo nec gratiam consequi de
condigno. Ad verba vero Augustini dicendum,
quod sic accipi queant : Fac ut prae-
destineris, id est, effectum praedestinationis
qui est gratia, consequaris. Non autem
stat simul, quod aliquis finaliter faciat.
quod in se est et non sit praedestinatus.
— Adhuc autem quaeri potest, an quis fa-
cere valeat quod alter sit praedestinatus.
Et respondendum quod non,quoniam tem-
porale non est causa aeterni. Et si objicia-
tur, quod praedestinatio juvatur precibus
Sanclorum, intelligendum est de effectu
praedestinationis qui est gratia, quam unus
alteri potest mereri. — Ha?c Anlisiodorensis.
QUiESTIO III
^I^Ertio principaliter quaeritur, An Deo
X conveniat quosdam reprobare
et obdurare, et quid sint actus isti.