Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

nita, et quselibet proprietas personalis est A
idem et eadem infinito, et nihil tale est
potentiale aut pars alicujus. Si autem
dicatur quod numerus sit tantum unus
aggregatione unitatum, sicut acervus lapidum,
sic etiam non est numerus in di-
vinis : quia sic aggregata sunt simplici-
ter diversa, nec sunt nec faciunt aliquid
unum per se ; divinse autem personae sunt
UTRIJM IN DEO VERE SIT NUMERUS, ETC. 179
substantialiter idem alicui vere uni, puta
Et secundum hoe, unitas dicit infentionem
accidentalem, atque ex talium aggregatio-
divinse essentise. Si demum dicatur quod ne intentionum efficitur numerus qui est
numerus habeat esse solum in intellectu species quantitatis. Quam positionem se-
plura una seu plures unitates simul con- B quentes quidam theologi, dicunt quod uni-
cipiente : quum intellectus aliquis possit tas et numerus transferuntur in prsedica-
concipere tres personas simul, vel unam, tionem divinam, non quantum ad esse
non concipiendo tres, nec sit tam perfe- accidentis aut quantitatis, sed quoad ra-
ctus conceptus concipiendo unam personam
sicut tres personas concipiendo ; pos-
set poni quod ibi est unus numerus, quasi
unus totalis conceptus Trinitatis in intel-
lectu. Sed omittendo an numerus sit in
intellectu, et loquendo de numero in re,
dico quod numerus simpliciter dictus non
est in divinis ; sed est ibi numerus secundum
quid et cum hac additione, persona- C
rum, ut dictum est, et in numero illo fit
abstractio ab omni quod imperfectionis
est in numeris. Hsec Scotus.
At vero de hac quaestione, utrum unitas
et numerus aliquid ponant in divinis, ita
quod non dicantur ibi tantum per remotionem,
diffuse hic S. Thomas scribit : De
quidditate unitatis diversa fuit opinio in-
ter philosophos atque theologos. Avicenna
etenim dixit, quod unum quod convertitur
cum ente, est idem quod unum quod est D
principium numeri ; et quod multitudo
quse est numerus, idem est cum multitudine
quse dividit ens. Sicque vult, quod
utrumque positive aliquid addat supra ea
quibus adjungitur, eo quod in uno intelli-
gitur esse, non solum ut in subjecto, sed
et sicut id quod in suo clauditur intelle-
ctu. Unde unum est quoddam esse quod
non dividitur. Et hoc esse non dicit quod
sit esse substantise, quia sic non inveni-
rentur in generibus accidentis unitas et
numerus ;
nec etiam est esse commune ad
substantiam et accidens, quia sic esset
aliquis numerus qui non esset accidens.
Sed dicit quod est esse accidentis, et per
illud esse adveniens post completum esse
substantise, substantia dicitur una, sicut
per albedinem dicitur alba; et inde pro-
bat quod numerus est accidens tantum.
tionem propriam unitatis ac numeri : sic-
que in Deo dicunt aliquid positive, sicut
scientia. — Alii philosophi, ut Aristoteles
et Averroes, dicunt quod unum et multa
quse dividunt ens, realiter differant ab
uno quod est principium numeri, et a
multitudine quse est species quantitatis.
Et hoc rationabile est. Non enim convenit
aliquid contentum sub inferiori, esse dif-
ferentiam superioris, sicut rationale non
est differentia substantise : ita nec multi-
tudo quse est sub quantitate, potest esse
differentia entis simpliciter. Ideo dicunt
quod unum quod convertitur cum ente,
nil addit reale ei cui adjungitur : quoniam
res non dicitur una per dispositionem
adjunctam, quia sic esset ire in infinitum,
si dispositio illa adjuncta esset una per
aliquam additam unitatem. Itaque dicunt,
quod unum in suo intellectu claudit ens,
et superaddit privationem seu negationem,
utpote indivisionem : et ita unum quoad
id quod addit super ens, non dicit nisi ne-
gationem, estque convertibile cum ente,
et sola ratione differt ab eo. Eadem ra-
tione multitudo quse dividit ens, non addit
supra res multas nisi rationem divisionis.
Porro prima ratio divisionis, qua unum
ab alio distinguitur, in affirmatione et ne-
gatione consistit. Ideo multitudo in sua
ratione dicit negationem, prout multa sunt
quorum unum non est alterum : cujus