Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

AN APPROPRIATIO HILARII EXSTET CONVENIENS 315
propriatum secundum rationem suam pro- A nostro intellectu nisi completive, sed cau-
priam ac formalem magis assimilatur proprio
unius persona? quam alterius ; verum
res ipsa una et eadem ac simplicissima
est in tribus supervenerandis, superglo-
riosissimis incomparabilibusque personis.
Prseterea, qualiter usus approprietur Spiritui
Sancto, Richardus declarat modo
aliqualiter speciali, dicendo : Usus sive
accipiatur proprie et in significatione ac-
tiva, sive improprie pro frui, convenienter
appropriatur Spiritui Sancto : non quia
magis realiter convenit Spiritui Sancto
quam Patri et Filio, qua?libet enim persona
utitur creatura; attamen quoniam uti,
est diligere aliquid propter aliud, et Spi-
ritus Sanctus est amor spiratus : hinc uti
in quantum est actus amoris, magis assi-
milatur et convenit cum proprio Spiritus
Sancti. Uti vero passive sumptum, nulli
convenit persona? divina?, quoniam non
est eis utendum, sed fruendum. — Rur-
sus, quum frui aliquo, sit illi inha?rere
amore propter ipsnm, et quamvis unaqua?-
que divina persona fruatur aliis divinis
personis sicut se ipsa, tamen ipsa fruitio
ratione amoris in sua ratione inclusi, po-
tissime assimilatur proprio Spiritus San-
cti. Augustinus autem usum videtur pro
fruitione accipere, quoniam ait quod com-
plexus Patris ac Filii non est sine fruiti-
one, caritate et gaudio ; videturque velle
quod ratione fruitionis illius usus appro-
prietur Spiritui Sancto. Ha?c Richardus.
De his scribit Albertus diffuse, sed sen-
sus verborum ejus in pra?habitis conti-
netur.
Udalricus demum in Summa sua, libro
tertio, loquitur : Appropriatum dicit accessum
ad proprium, et dicitur appropriatum,
non quia solum convenit uni per-
sona?, quia sic proprium esset, nec ideo
quia antonomastice convenit ei, quia in
summa Trinitate non est majus et minus ;
sed quoniam rationes nominum inter se
magis conveniunt. Quum igitur in divinis
unaqua?que perfectio suam servet proprie-
tatem, patet quod appropriatio non est a
satur a re, qua? etiam esset quamvis nul-
lus intellectus creatus consisteret. Nihilo
minus Sancti cum summa diligentia ex-
quisierunt ipsa appropriata, quia per ipsa
tanquam per notiora devenimus in fidem
intellectumque propriorum. Sicque apti-
tudo appropriabilitatis qua? est ex parte
rei, per nos in actum reducitur. Interdum
quoque fit appropriatio ad insinuandum
quod propria nomina personarum non
conveniunt eis cum imperfectione, prout
B conveniunt creaturis. Sicque secundum
Augustinum, quia in rebus humanis patri
solet inesse ex antiquitate infirmitas, fi-
lio ex inexperientia ignorantia, spiritui ex
spirituositate tumor et animositas ;
idcirco
opposita horum appropriantur divinis per-
sonis, ad innuendum quod nihil tale in
eis sit. Sicque Patri appropriatur potentia,
Filio sapientia, Spiritui Sancto bonitas, be-
nignitas, benevolentia. Verumtamen ratio
ista appropriationis non valet, nisi pra?fatam
rationem,utpote convenientiam cum
G proprio, habeat sibi conjunctam : aliter
namque appropriatio esset solum secundum
nos, nec haberet fundamentum in
re. — Et si qua?ratur, an appropriatum
necessario prsesuppouat proprium : dicendum
quod imo, loquendo de appropriato
formaliter; nec sic essent appropriata, si
non essent propria personarum. Ha?c Udal-
ricus.
Qui consequenter appropriationem Hi-
larii bene et satis prolixe exponit, patet-
que sensus ex dictis. Tamen de Spiritu
D Sancto adjungit : Quum secundum expo-
sitionem Augustini, usus dicatur delecta-
tio jucunditasve amborum, non intelligi-
tur hoc de jucunditate aut delectatione
principiata ab eis ut sunt distincta? per-
sona? a Spiritu Sancto : hoc namque est
proprium Spiritus Sancti magis quam ap-
propriatum, quum includatur in ratione
amoris personalis atque spirati ; sed in-
telligitur de delectatione et jucunditate
qua Pater et Filius formaliter sunt beati,
qua? includitur in amore essentiali : sic