Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

trus hic qua?runt,an tres persona? differant A
numero, vel utrum in divinis ponenda
sit differentia secundum numerum. Quam
quaestionem differo usque ad vicesimam
quartam distinctionem, ubi specialiter per-
tractatur an in divinis sit numerus.
At vero circa qusestionem, an in Deo sit
totum universale, aliqua scribit Richardus
qua? non recolo esse preehabita. ltaque
ait : Quamvis in divinis sit aliquid communicabile
et communicatum, puta essen-
tia, et aliquid incommunicabile, ut persona
; non tamen est ibi universale neque B
particulare : quia essentia sub ratione qua
convenit sibi intentio ista secunda, vide-
licet universalitas, non est actu in aliquo
esse reali extra intellectum, nec est intel-
lectum realiter informans, quamvis intel-
lectus ejus similitudine informetur. Ideo
esse suum sub ratione qua convenit sibi
universalitatis intentio, est esse diminutum
: sic etenim suum esse, est ab intellectu
apprehendi seu ei reprsesentari non
sub ratione unitatis aut multitudinis. Ideo
essentise ut sic intellectse, non repugnat C
de pluribus praedicari, neque totam salvari
in uno : quoniam multitudo est quae
prohibet essentiam totam in uno salvari,
et unitas numeralis est quee prohibet creatam
essentiam de pluribus preedicari. Porro
quod essentia sub ratione qua sibi com-
petit universalitatis intentio, non sit actu
in re ad extra, patet : quoniam quidquid
est in re extra, est singulare. Unde secundum
Philosophum quarto Metaphysicse,
idem est homo et unus homo. Nec ipsa
universalis essentia intellectum informat, D
sed ejus similitudo, quse repraesentat es-
sentiam non sub ratione qua una est numero
aut plures. Hinc essentia ut uni-
versalis, non est in intellectu nisi sicut
objectum : aliter non preedicaretur de plu-
ribus habentibus esse reale extra animam.
Sicque essentise universali non con-
venit de pluribus preedicari, nisi per
actionem intellectus per quam sibi com-
petit ratio universalis. Divinse autem es-
sentise secundum suum esse reale, absque
T. 20.
AN IX DIYIXIS SIT TOTUM ET PARS 113
inlellectus nostri abstractione, convenil
esse in tribus personis et praedicari de
eis : idcirco non convenit ei ratio univer-
salis. — Prseterea natura universalis sum-
pta in abstracto, non preedicatur de se
ipsa sumpta in concreto, nec de aliquo
ejus supposito. Non enim conceditur ista,
Homo est humanitas : quia humanitas importat
essentialia principia hominis cum
prsecisione accidentium omnium ; homo
aulem significat essentialia principia non
cum tali preecisione accidentium, quse ne-
cessaria sunt ad naturale hominis esse.
Divina vero essentia in abstracto prsedi-
catur de Deo et de unaquaque divina per-
sona, quoniam istee sunt verse, Deus est
deitas, Pater est deitas, Filius est deitas,
Spiritus Sanctus est deitas. Ideo Deus non
est aliquid universale, nec persona divina
est aliquid particulare. Hsec Richardus. —
His concordat .Egidius.
Solutiones demum objectionum in prin-
cipio inductarum patent ex dictis in dis-
tinctione octava.
Postremo, quod in divinis non sit totum
potestativum, facile est probare, quoniam
potestas totius potestativi non est perfecte
nisi in ipso toto; in partibus vero est im-
perfecte, inaequaliter quoque, quia perfe-
ctius est in una parte quam alia :
ut patet
in anima, quee est totum potestativum,
quoniam multas in se continet vires, nec
omnes vires illae in aliqua una vi perfecte
atque plenarie continentur. Non enim in-
tellectus in se taliter continet voluntatem
et ejus perfectiones ac proprietates, nec
econtrario; major quoque est potestas intellectivi
quam sensitivi, et sensitivi quam
vegetativi. In divinis autem tota potestas
et omnipotentia est in divina essentia, et
in qualibet superpreestantissima et super-
voluptuosissima divina persona ; estque
in eis sequalitas potestatis, nec major est
potestas in duabus aut tribus quam una.
Idcirco in divinis nequaquam est totum
potestativum et partes ipsius.
Amplius Petrus circa hsec quserit, an in