Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

AN CERTUS ET IMMUTABII.IS SIT NUMERUS PR^DESTINATORUM 521
tur gratia Dei, saltem finaliter. Deus ergo A non sint facta. Sed praedestinatio hujus
in se ipso prsedeterminavit quibus et quot praedestinati transiit in praeteritum, quia
daturus esset gratiam et usum ejus salu-
brem. Ipse quoque Albertus hic protesta-
tur, quod praedestinatio est causa gratiae
in libero arbitrio.
Durandus etiam ait hic : Infallibilitas
scientiae qua Deus scit numerum praede-
stinatorum, non est necessitas simplici-
ter, sed ex conditione, ut patet ex dictis
de praecognitione contingentium futuro-
rum. Hinc non est concedendum simpli-
citer, Praedestinatus salvabitur necessario,
sed sub conditione seu determinatione, in
quantum praedestinatus, hoc est in sensu
composito ; et est necessitas consequen-
tiae, non consequentis. — Si autem sic ar-
guatur : Quidquid Deus unquam potuit,
adhuc potest ; sed potuit non praedestinare
ab aeterno quos praedestinavit : ergo potest
eos nunc non praedestinare. Dicendum,
quod Deus nunquam potuit non praede-
stinare quem praedestinavit, aut praedesti-
nare quem non prsedestinavit, accipiendo
in sensu composito, hoc est pro eodem
tempore vel pro aliquo nunc : quorum
unum includit in re contradictionem, aliud
ponit in Deo mutationem. Accipiendo
autem divisim et de potestate absoluta,
Deus potest nunc praedestinare quem non
praedestinavit : quia hoc posse, solum
importat libertatem Dei respectu talis ob-
jecti. Per haec vero non tollitur certitudo
preedestinationis, quae ponitur in sensu
composito. Haec Durandus.
Contra cujus verbum quod ait, Sumen-
do divisim, Deus potest nunc praedestinare
quem non praedestinavit, potest sic objici:
Praedestinatio est actus in Deo immanens,
ut patuit supra. Sed impossibile est, esse
in Deo actum immanentem de novo.
Praeterea Scotus quaerit hic, utrum praedestinatus
possit damnari. Videtur quod
non, quia omne prseteritum est simplici-
ter necessarium. Unde sexto Ethicorum
ait Philosophus : Hoc solo privatur Deus,
ingenita facere quae facta sunt, id est,quod
non potest facere ut ea quae facta sunt,
praedestinavit istum ab aeterno : ergo est
simpliciter necessarium, nec potest Deus
non praedestinasse. — Praeterea, si po-
test praedestinatus damnari, hoc non est
nisi per actum suae propriae ac liberae
voluntatis : ergo per actum voluntatis
creatae posset impediri actus voluntatis
divinae.
Ad quaestionem hanc respondetur, quod
praedestinatio proprie sumpta dicit actum
B voluntatis divinae, videlicet ordinationem
electionis alicujus creaturae intellectualis
vel rationalis per voluntatem divinam ad
gratiam et gloriam, quamvis accipi possit
pro actione intellectus concomitante istam
electionem. Et sicut in generali dictum
est de libertate et contingentia voluntatis
divinae respectu quorumcumque objectorum
secundariorum specialium, ita dicendum
est respectu hujus objecti secundarii,
velle huic gratiam et gloriam. — Ex hoc
dico, quod propter illa quae praedicta sunt
C in alia quaestione, quod Deus contingenter
praedestinat illum quem praedestinat et
potest non praedestinare, non quod simul
possit ambo opposita, nec successive, sed
ambo divisim in instanti aeternitatis : sic
in proposito dico, quod iste qui est prae-
destinatus, potest damnari. Non enim pro-
pter praedestinationem est voluntas ejus
confirmata : ideo potest peccare et dam-
nari. Quantum vero ad logicam, proposi-
tio proposita per compositionem et divi-
sionem est distinguenda : atque in sensu
D composito falsum est praedestinatum pos-
se damnari. In sensu quoque divisionis,
sunt duae categoricae ; et in una enuntia-
tur de aliqua persona beatificabili esse
praedestinatum, et in alia posse damnari.
Et ambae sunt verae de eodem subjecto :
non ideo quod simul possint esse opposi-
ta, nec ideo quia unum possit succedere
alteri, quia in aeternitate est utrumque,
sed in quantum divina volitio conside-
ratur ut naturaliter prior transitu suo
super illud objectum quod est gratia seu