Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

362 IX LIBROI I SENTENTIABUM. — DIST. XXXIII ; QU.EST. II
citatione Guillelmi Parisicnsis soluta sunt A
p. 216, c argumenta quaa Durandus contra primam
ets ' illani positionem inducit.
Postremo Henricus quinto Quodlibdo
movet hanc quaestionem, utrum relatio in
tom. xix, Deo secundum intentionem differat ab es-
P .i57,Aets. . sen|ia |) ( qUa
re ex clictis ipsius intro-
ducta sunl inulta. Ponitquo triplicem distinctionem,
puta, realem, et secundum
intentionem, atque secundum rationem.
Distinctionem vero secundum intentionem
appellat non prout intentio sumitur pro
intentione secUnda (de qua logica tractat) B
per respectum ad primam intentionem,
sed prout intentio appellatur pertinens
realiter ad simplicitatem alicujus essen-
tia\ natum praecise accipi absque aliquo
alio a quo non differt re absoluta, quod
similiter pertinet ad eamdem. Unde dicitur
intentio quasi intus tentio, eo quod
mens suo conceptu determinate tendit in
aliquid quod est in re aliqua, et non in
aliquid aliud quocl aliquid est ejusdem.
Itaque inter essentiam et relationem in
divinis nequaquam est distinctio secun- C
dum intentionem, quoniam illa distinctio
esse non potest nisi inter ea quae uniuntur
in eodem secundum rem, ita quod coneeptus
unius penitus excludit conceptum
alterius et econtra; vel ita quod aliquid
quod est in conceptu unius, penitus ex-
cludatur extra id quod est in conceptu
alterius. Qua?cumque autem sunt talia, ne-
cessario ponunt eompositionem in eo in
quo sunt unum. Relatio vero et divina
essentia nullam prorsus compositionem
ponunt in Deo. Idcirco non differunt nisi D
secundum rationem, id est secundum di-
versuni inodum concipiendi aliquid, vide-
licet secundum rationes distinctas praedi-
camenti substantia? et ad aliquid, quse
circa idem cadunl absque compositione et
diversitate in re, sine qua esse non valet
diversitas intentionum.
Videtur demum in determinatione hu-
jus quaesiti Henricus aliqualiter dissentire
a praefata quorumdam positione de inodo
fundationis relationum in divina essen-
tia : quoniam
ait, quod relaliones in ea
fundantur prout ij>sa secundum se ipsam
est singularitas quaedam, non prout est
essentia hujus aut illius suppositi. Hoc
enim non convenit ei nisi per relationem
in ea fundatam : unde per hoc quod rela-
tio habet esse et fundari in essentia, simul
constituit rationem suppositi. — Haec
Henricus. De cujus positione supra di- dist.
ctum est plenius.
Objecta soluta sunt supra, et nunc bre-
viter eorum solutio repeti potest.
Ea ergo qua? convertibiliter et adsequate
sunt idem, ita se habent, quod uno multiplicato,
multiplicatur et aliud; sic autem
non sunt idem, proprietas, essentia et persona.
— Ad secundum, quod idem eodem
modo sumptum, seu secundum eaindem
proprietatem, perfectionem aut dispositi-
onem, non est causa distinctionis et in-
distinctionis. — Ad tertium simili modo,
quod unum et idem secundum eamdem
rationem et proprietatem non est relativum
et absolutum. Nam et in rebus crea-
tis idem suppositum est homo et pater,
et humanitate in genere substantise, pa-
ternitate in genere relationis.
OUaeritur
QUiESTIO II
consequenter, Utrum de
proprietatibus et relationibus
valeant prsedicari adjectiva essentialia
et personalia.
Videtur quod sic, quoniam nulla pro-
positio verior quam in qua idem dicitur
de se ipso. Quum ergo proprietates sint
realiter ipsa? persona? ac divina essentia,
videtur quod omnia vere praedicentur de
proprietatibus, qua? de personis atque es-
sentia praxlicantur.
In oppositum est doctrina communis,
quia paternilas non dicitur generans,quum
generare sil personae, paternitas vero non
significatur ul persona.
q. 8.