Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

372 IN LIBRUM I SENTENTIARUM. DIST. XXXIV ; QU^ST. UNICA
Deus trium personarum, et tres persona? A sunl. de ratione essentise. Et ipsam essen-
Cf. dist. unius Dei. Deinde langit de his qiue apxxxi,
q .i,2.
p r0p r j an | ur personis, alque de hoc nomi-
dist. xxn, ne, 6fxoou(riov, et de his qua? Deo translati-
q ' 2 ' ve
et per similitudinem attribuuntur. De
omnibus autem his jam ante suis locis
diffuse tractatum est, dempta hac quss-
slione, an dici queat, unus Deus trium
personarum, aut tres persona? unius Dei,
et de nomine, ojaoousiov. Non ergo est hic
superflue immorandum.
E'
QUiESTIO UNICA
T quseritur, An divina essentia
sit persona, hoc est, an realiter
idem sit cum qualibet divina
persona, imo et cum duabus,
et item cum tota superbeatissima
Trinitate.
Videtur quod non, quoniam unum et
idem non est genitum et non genitum, ge-
nerans et non generans, immultiplicabile
et multiplicatum, communicabile et in-
communicabile. Sed divina essentia est
non genita, imo nec gignens nec genera-
ta, et est immultiplicabilis, tamen com-
municabilis ;
persona vero in divinis mul-
tiplicatur et gignitur,incommunicabilisque
consistit. — Ad idem possent multa argumenta
induci, quse jam ante, prsesertim
quoest. s. iii secunda distinctione, contenta sunt.
Ad istud Bonaventura respondet : Dum
qua>ritur, an res naturse, id est persona,
aliquid superaddit essentise seu nalura?
divinse, dicendum quod de additione possumus
loqui dupliciter, scilicet quoad rem
et quoad intellectum. Et quanlum ad in-
tellectum, persona superaddit essentia? :
(jiioniam aliquid esl de inlellectu el ralio-
ne persona?, quod non est de inlellectu et
ratione esseutia?, quia persona describitur
quod sit supposituin intellectualis naturse,
distinctum proprielale ad dignilalem per-
tinente : ubi rnulla tanguntur quse non
tiam per talem additionem non dislinguit
intellectus,neque personam componit. Non
distinguit naturam : quia etsi superaddat
rationi natura? proprietatem, non tamen
addit in recto, ut intelligas personam esse
naturam proprielate distinctam ; sed in
obliquo est intelligendum personam esse
suppositum rationalis natura?, distinctum
proprietate. Idcirco non ponit distinctionem
circa naturam, nec personam com-
ponit, nee ei aliquid quod non sit in ipsa
B imponit. Et hoc patet, quia intellectus fi-
delis et sanus apprehendit personam es-
se simplicissimam, nihilo minus intelligit
eam esse perfectissimam. Unde sicut in-
telligit omnes conditiones nobilitatis in
essentia esse, eo quod perfectissima sit,
qua? quamvis secundum rationem et modum
intelligendi sint multse, tamen intel-
ligit omnes esse unum in re ; sic et personam
dicit simplicissimam esse, quamvis
dicat in ea esse naturam et suppositum
ac proprietatem : quse omnia intelligit esse
C unum.
Sed si persona secundum rem nil addat
supra naturam, non videtur intelligibile
esse quod persona sit distincta secundum
rem, et non essentia, quum nulla sit additio
et nulla differentia secundum rem
inter essentiam et personam. — Ad quod
qualitercumque intelligendum, quum ex-
cedat vires intellectus humani, considerandum
est, sicut docet Richardus, quod
est distinctio per qualitatem, et. est distin-
ctio per originem. Distinctio per qualita-
D tem est in creaturis, nec potest esse sine
additione : ha?cque distinctio habel ortum
ex additione materia? ad formam. Distinctio
autem per qualitatem vocatur quando
unus dislinguilur ab alio per qualitates
absolulas : ut quum unus est albus, alter
niger. Distinclio vero per originem est
quando unus producit, et alter produci-
tur. El ista distinctio, quemadmodum et
prsecedens, est vera dislinctio, quum nul-
la res producat se ipsam. Quumque in
divinis sit vera origo, est ibi et vera di-