Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

34
'
tis augmentum per ejus profectum, ha-
bet finem in rationali creatura, nec potest
in infinitum excrescere. Limitata? quoque
perfectioni speciei repugnat infinitas per-
fectionalium graduum infra limit.es spe-
ciei ejusdem. Multiplicatio autem succes-
siva ex parte quantitatis seu materise,
non includens perfectionem simpliciter
dictam, non repugnat limitationi naturse
specifiea?.
Quod demum objicitur de infinita di-
stantia Dei seu ultimi finis objectalis a
quocumque profectu augmentoque carita-
tis, faciliter solvitur. Primo etenim dici potest,
quod nulla creata mens potest Deum
attingere plene et per aequalitatem, ita
ut contempletur et diligat eum quantum
ex sua natura contemplabilis amabilisque
consistit : imo semper in infinitum etiam
in patria inde occumbit. Secundo, quod
per quemlibet caritatis motum Deus aliqualiter
attingatur : quia amatur ut summum
bonum, et sic mens ei unitur tanquam
objecto. Ideo accessus ad Deum non
est successivus sicut in motu locali, sed
per approximationem perfectionis, quee
necessario statum habet in creatura. Et
dato quod esset accessus successivus in
infinitum, tamen non sequeretur quod ca-
ritas, quse est ratio accedendi, posset esse
infinita : sicut non oporteret quod gravitas
esset infinita, dato quod locus deorsum
infinite distaret, et motus ad ipsum exsi-
steret infinitus. Idem enim manens idem,
potest jugiter facere idem. Sicque caritas
finita sicut et gravitas finita, quamdiu ma-
neret, possei^ausare accessum ad terminum
quantumcumque distantem. — Hsec
Durandus.
Insuper circa ista iEgidius recitat dili-
genter Thomse positionem, eamque reprobat,
sicut jam factum est : quia secundum
eam, anima Christi quanto majorem gra-
tiae plenitudinem ab exordio incarnationis
accepit, tanto majoris fuisset gratiae susce-
ptiva ; sicque ejus capacitas non fuisset
tota repleta, quum tamen in Evangelio
scriptum sit, quod non ad mensuram da-
AN CARITAS POSSIT AUGERI IN INFINITUM 53
A tus ei sit Spiritus. Propter quod quintodecimo
de Trinitate asserit Augustinus,
quod ab initio suse conceptionis adeo ex-
stitit gratia plenus, quod ultra in eo augeri
nequivit, — Prseterea advertendum, quod
augeri aliquid in infinitum, intelligi po-
test dupliciter. Primo, ut omnis terminus
positus excedatur :
sicque
proprie sumi-
tur augeri in infinitum, quoniam infinitum
est cujus partem accipientibus sem-
per est aliud extra accipere, ut in libro
Physicorum ait Philosophus. Et sic caritas
B non potest in aliquo in infinitum augeri,
quoniam posset capacitas alicujus gratia
sic repleri quod non posset in eo caritas
plus intendi, sicut in anima Christi factum
est, Secundo aliquid potest augeri
in infinitum non simpliciter, sed quoniam
terminum sibi prsefixum nunquam attin-
git, dato etiam quod jugiter augmentetur
: quemadmodum patet ex quintadecima
propositione tertii geometriae, ubi probatur
quod angulus qui efficitur ex diametro
circuli et semicirculo, est omnium acu-
C torum amplissimus, et quo major est cir-
culus, tanto est magis amplus, et si in
infinitum cresceret circulus, nunquam tamen
perveniret ad quantitatem anguli re-
cti, qui non solum finitus est, sed etiam
invenitur major eo, puta obtusus. Sic quoque
caritatem in infinitum crescere non
est inconveniens, ita ut prsefixo sibi ali-
quo termino, videlicet caritate patrise, nunquam
deveniret ad illum quamdiu manet
in via; nec tamen caritas quam habebit
in patria, erit immensa : imo invenietur
D carilas major ea, videlicet caritas animae
Christi. — Sed his objici potest : Si est
dare terminum in augmento caritatis, po-
natur in aliquo caritas perfecta : tunc
qusero an actus ex ea toto conatu elicitus
mereatur caritatis augmentum, an non.
Si meretur, ergo ibi non est status nec
terminus augmenti caritatis : cujus con-
trarium preesupponitur. Si non meretur,
ergo potentior est actus caritatis imperfectse,
qui meretur habitus sui augmentum,
quam actus caritatis perfectse, Dicendum,