Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

448 IN LIBRUM I SENTENTIARUM. — DIST. XXXVII ; QU.EST. II
nesque sequitur loci. Quse leges seu pro- A quum Deus sit bonitas summa, non conprietates
loci sunt, continere, mensurare, venit ei agere propter aliud aut propter
salvare, terminare locatum : et hoc, per
modum imperlientis, ita quod locatum se
habet ad eas per modum suscipientis. Et
quoniam Deus sic praesens est loco, ut nil
prorsus ab eo recipiat, sed potius loci in-
digentiam suppleat, ac praefatas conditio-
nes et actiones conferat ei, nullo modo di-
cendus est esse localis, quemadmodum et
in littera dicitur. Haec Bonaventura.
Amplius Albertus interrogat hic, An
Deus sit in alio quam in se. Respondet :
Bene concedo quod Deus sit in alio et in
se, non autem quod sit in alio quam in
se : quia comparatio quaerit univocam ra-
tionem in comparatis ; et illa non est hic,
quoniam alio modo est Deus in se, et alio
modo in aliis. Item, quaestio haec quaerit
unam negativam et aliam affirmativam.
Unde videtur sequi quod non esset in se
ipso, si diceretur esse in alio quam in se
ipso : sicut quum dicitur, Socrates est ali-
bi quam Parisiis, vel, Socrates est in alia
re quam sit ipse. Haec Albertus. — Idem
Udalricus, qui de hoc clarius scribit, sed
prolixitatem vitans pertranseo.
Postremo quaeritur, An Deus sit in se
p. 434 b. ipso. Ad quod supra breviter est respon-
sum; nunc vero respondendum est plenius.
Itaque JEgidius circa hoc scribit : S. Dio-
nysius, nono capitulo de Divinis nomini-
bus quaestionem istam pertractans, ostendit
quadrupliciter Deum esse in se ipso. Nem-
pe ut B. Dionysius tangit ibidem, Deus a creatura non est nec stat in se ratione suae
creaturis quadrupliciter differt, quantum D virtutis, quum virtus sua non sit prima
neque suprema, sed ab illa dependens, et
spectat ad praesens : ex quibus quatuor
differentiis declaratur, quod Deus in se
ipso exsistat, nullamque creaturam pro-
prie consislere in se ipsa. Prima differen-
tia est, quod esse Dei est imparticipatum,
independens, nulloque indigens ad sui sub-
sistentiam et conservationem ; esse vero
creaturae est participatum, dependens, atque
ad exsistendum ac permanendum in-
cessanter indigens esse divino et increato.
Secundo differunt in operatione : quoniam
finem extra se ; creaturae vero, quum or-
dinetur ad finem, convenit agere propter
illum, et propter proprium finem sibi de-
super praestitutum. Tertio differunt, quoniam
creatura eo ipso quo ex nihilo est,
potest a suo esse et a substantia sua de-
ficere atque recedere : quod invariabili
Deo non convenit. Quarto differunt ratione
virtutis : quoniam
nulla creatura est pro-
prie sua virtus, et certum est quod non
B sit virtus prima et summa, in qua est sta-
tus et quies ac finis ; Deus vero est virtus
virtutum, in qua est status, et per quam
cuncta subsistunt, sicut in libro de Causis
habetur : Omnes virtutes quibus est finis,
pendentes sunt a primo, quod est virtus
virtutum. — Secundum haec quatuor, quae
sunt, esse, substantia, virtus, et operatio,
Deus est in se ipso, et non proprie aliqua
creatura : quoniam esse creaturae indiget
alieno fulcimento et conservante. Deus ve-
ro ratione sui esse est in se ipso : quo-
C niam esse suum nullo indiget alieno. Se-
cundo, creatura non stat in se ipsa ratione
suae operationis : quoniam operatio sua
ordinatur ac tendit ad aliud. Deus vero
agit propter se ipsum : ideo stat, est et
quiescit in se. Tertio, creatura non stat
in se ratione suae substantiae : quia ut tactum
est, ab ea potest deficere, si sibi
ipsi relinquatur. Deus vero incommutabilis
substantia est et immensa, nequaquam
a se recedere aut deficere valens. Quarto,
ad ipsam, ut conservetur, se convertens
seu tendens. Deus vero quum sit virtus
altissima, prima, perfecta, et sibi in se
prorsus sufficiens, verissime in se ipso
consistere perhibetur. Propter quod loco
praeallegalo Dionysius ait, quod Deus ma-
net in se immobili idenlitate singulariter
fixus et supercollocatus. Haec iEgidius, qui
haec multum prolixe evolvit.
Hinc etiam Alexander testatur, quod