Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

Deus imraensus comprehendit se ipsum. A
— Haec Thomas in Scripto.
Hinc in prima parte Summse, quaeslio-
art. i. ne septima : Antiqui (inquit) philosophi
attribuebant infinitatem primo principio,
quia videbant cuncta indesinenter ab illo
effluere, ut dicitur tertio Physicorum. Et
sicut erraverunt circa primum principium,
ita et circa infinitatem ipsius. Nam
primum principium putaverunt esse ma-
teriam : ideo primo principio attribuerunt
UTRUM POTENTtA DEt SIT INFINlTA 577
infinitatem materialem, dicentes aliquod nita, quia non habet finem suae essentia-
corpus infinitum esse primnm rerum prin- B litatis nec virtutis, nec ordinis, quia non
cipium. — Considerandnm est ergo, quod ordinatur ad aliud, sed effective terminat
aliquid dicitur infinitum, quia non fini-
tur. Finitur autem materia per formam et
C/-.P.576B'. econtra, sed differenter, ut dictum est. Id-
eo infinitas quse est ex parte materiae,
habet rationem imperfecti, et actuatur per
formam. Infinitas vero ex parte formae, est
perfectionis, videlicet communicativi seu
communicabilitatis : quumque Deus sit
purus actus, convenit ei talis infinitas,
non tanquam formae, seu actui informanti,
sed cuncta formanti. Haec ibi. C
Petrus quoque circa haec scribit : Quemadmodum
quantitas molis penes tria at-
tenditur, scilicet, longitudinem, latitudi-
nem, et profundum; sic quantitas potentiae
seu virtutis, in longitudine durationis, pula
aeternitatis, in latitudine extensionis, id est
incircumscriptibilitatis,et in altitudine seu
quin in plura. Caret et termino vigoris,
quoniam intensive est infiniti vigoris : cu-
jus signum est, quod non praesupponit
materiam, agitque in instanti dum vult,
non exigens moram ; nec eget auxilio in
causando neque in prohibens removendo.
Quidam vero circa haec erraverunt, di-
centes essentiam Dei esse finitam, sed infinitam
esse ejus virtutem. Quod esse non
potest, quoniam in essentia finita esse non
T. 20.
potest virtus immensa. Alii dixerunt, quod
nec est finita nec infinita, sed omnium
finis. Verum ratio, auctoritas et Scriptura
testantur, quod sit infinita. Hinc quidam
fuerunt, dicentes quod finita sit quoad se,
et infinita quoad nos. Quod rursus stare
non valet, quia secundum hoc Deus ex-
celsus et adorandus non esset ens absolute
perfectum, nec id quo majus ac perfectius
cogitari non potest. — Idcirco tenendum,
quod divina essentia est simpliciter infi-
omnia, et unicuique determinatam perfe-
ctionem largitur, et omnia in ipsam fina-
liter ordinantur. — Heec Petrus.
Concordat Richardus : Divina (inquiens)
essentia est infinita : quia ob suam omnimodam
simplicitatem non est componibilis
alteri, idcirco terminari non potest per
aliquod receptivum ipsius quo limitetur;
nec aliquid est componibile ei, ideo ter-
minari non potest per aliquid quod reci-
piatur in ipsa. Quumque sit simplicissima,
est realiter sua potentia. — Haec quoque
infinitas quamvis negative designetur, tamen
aliquid positive est in Deo : est enim
ipsa divina essentia. Imo quum ctmveniat
Deo ratione suae essentialitatis et duratio-
nis ac potestatis, omnibus modis his ponit
aliquid in Deo, videlicet spiritualem ma-
profunditate vigoris. His tribus modis pognitudinem incomparabiliter transcendententia
Dei est infinita : quoniam caret tertem omne finitum quod vel est vel esse
mino durationis, potens ab aeterno et us- aut intelligi potest. Sic autem transcendere
que in aeternum. Caret quoque termino omne finitum, est quid positivum, cui ta-
extensionis,quoniam potest in infinita tam D men annexa est negatio finis : et quia hoc
numero quam specie, id est non in tot nomen, infinitum, secundum quod dicitur
de Deo, impositum est ad significandam
magnitudinem transcendentem omne fini-
tum, atque imponitur a finis negatione
recte dicitur, quod ratione ejus ad quod
significandum imponitur, importat nobi-
lissimam positionem, et ratione ejus a
quo imponitur, designat finis negationem.
Hoc est quod alii dicunt, quod significat
rem positivam modo negativo. Haec Ri-
chiardus.
37
;