Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

QtLEST. VIII : AN CARITAS POSSIT AUGERI IN INFINITUM 47
cundum totam voluntatis virtutem atque
conatum ; et talis sufficit quantum in no-
bis est, non minor. Ha?c Thomas. — Hsec
vero intelligenda videntur, salva motione
et ope Spiritus Sancti, in omni actu me-
ritorio causaliter ac principaliter concur-
rente : qui interdum multum gratiose prav
venit mentem, ita quod sine suo ingenti
conatu accenditur et proficit vehementer.
Nihilo minus in tali prseventione liberum
arbitrium cooperatur.
QUjESTIO VIII
Gtavo quseritur, An caritas possit
augeri in infinitum.
Videtur quod non. Primo, quia ut ait
Philosophus, omnium natura constantium
certus est finis seu mensura et ratio ma-
Sap.\i,i\. gnitudinis ; atque ut ait Scriptura, omnia
in numero, mensura et pondere constituit
Deus. Ergo caritati prsestitutus est finis
ultra quem augeri non potest. — Secundo,
capacitas mentis creatse finita est : ergo
infinitse caritatis susceptiva non est. Acci-
dens autem quale est caritas, nec esse
neque augeri potest nisi in suo subjecto.
— Tertio, nihil ordinate movetur aut ten-
dit nisi ad terminum quem potest attingere
: quo adepto, quiescit. Caritas autem
augendo movetur et tendit ad quamdam
perfectionem, ergo ad aliquem finem quem
pertransire non valet. — Quarto, si caritas tur perfecta, quando potest exercere ope-
in infinitum valet augeri, posset non sorationem perfectiori modo quo convenit
lum caritate et gratia sacratissimse Virgi- D sibi, aut in ea natum est fieri.
nis, sed et animse Christi, major gratia et
caritas esse. Omne enim finitum, per ad-
ditionem continuam potest excrescere supra
finitum, quum unum finitum non
excedatur ab alio improportionabiliter aut
infinite. — Quinto, si caritas potest in in-
finitum augeri, posset tandem increatse
caritati aequari. — Sexto, quia sic caritas
vise posset sequari caritati patrise, imo et
major ea fieri.
In contrarium est, quod quanto quis
A amplius crescit in caritate, tanto plus di-
latatur et aperitur cor ejus ad caritatem
majorem.
Ad hoc respondet Henricus quinto Quod-
libeto, qusestione vicesima secunda : In re
duplex consideratur perfectio, et secundum
hoc duplex consideratur in ea modus
augmenti. Una est perfectio rei, consistens
in ejus essentia seu natura ; alia, quse
consistit in operatione ipsius. Prima perfe-
ctione perfecta est quantitas molis in sup-
B posito, quando attingit extremum quan-
titatis debitse suse formae et speciei, aut
simpliciter, aut secundum quod habet es-
se in hac vel illa materia. Sicque in for-
mis recipientibus magis et minus, forma
vocatur perfecta quando attingit extremum
virtutis seu virtualis quantitatis de-
bitse propria? speciei, vel simpliciter, vel
prout habet esse in isto vel illo. Hoc mo-
do, quantum mihi apparet, quamvis forte
contrarium verum sit, qusecumque forma
creata, ex eo quod creatura est, sicut limi-
C tata est ad speciem, ita limitata est ad certum
gradum perfectionis in sua essentia,
ita quod ei est terminus naturalis citra
quem sistere nequit in minimo, nec pro-
gredi valet in summo. Non enim video, si
posset augeri in infinitum, quin species
ratione qua species, posset consistere infi-
nita : et sic nullum impossibile esset po-
nere individuum actu sub certa specie
infinitum. — Secundo modo forma voca-
Est autem opinio una dicentium, quod
caritas queat augeri in infinitum, quoniam
non potest ei prsefigi terminus, nec ex
parte ipsius caritatis augmentabilis, quum
sit participatio et assimilatio qusedam ca-
ritatis increatae et infinitse, qui est Spiri-
tus Sanctus ; nec ex parte agentis seu ca-
ritatem augentis, qui est Deus immensse
virtutis ; nec ex parte subjecti, ob causam
jam tactam.
Veritatem hujus opinionis videre non