Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

sionis, videlicet Deum, non remissionis.
Deus namque caritatem nunquam remit-
tit, sed vel dat, vel intendit, vel subtrahit
propter peccatum mortale. Peccatum autem
veniale non minuit caritatem, quoniam
quantalibet caritas potest stare cum
veniaii. — Verumtamen istis objicitur,quia
Bom. vii, Apostolus ad Romanos : Invenio, ait, aliam
legem in membris meis, repugnantem legi
mentis meae. Quocirca habetur in Glossa :
Lex membrorum est fomes, lex mentis est
caritas. Ex fomite autem sunt primi mo-
tus qui sunt veniales. Ergo venialia cari-
tati repugnant : ergo vel destruunt vel
minuunt eam. Respondemus, quod veniale
aliquo modo caritati repugnat ; non tamen
consequitur quod minuat caritatis essen-
tiam, sed ejus fervorem, radicationem seu
actionem, prsesertim si multiplicetur vel
ingrossetur. Consolationem quoque internam
et spiritualem dulcedinem impedit,
nisi cum diligentia refrenetur ac deflea-
Eccie.x, i. tur, quum in Ecclesiaste dicatur : Muscse
morientes perdunt suavitatem unguenti,
id est, cogitationes inutiles et vanae distra-
ctiones destruunt devotionem atque dul-
cedinem caritatis. Hsec Antisiodorensis.
Concordat Albertus, qui circa hsec bre-
viter scribit : Dico quod caritas non valet
minui. Nihil enim minuitur nisi ab aliquo
ipsum diminuente. Sed nihil minuit in
nobis caritatem, quia nec Deus, nec vo-
luntas, nec culpa. Non Deus, quoniam ipse
dat, conservat et auget caritatem ; non vo-
luntas, quia in ea servatur; neque peccatum
: quia mortale peccatum destruit
eam, nec simul cum ea consistit; veniale
autem caritatem non attingit, quum cari-
tas sit in superiori anima? parte, veniale
in inferiori : quod autem diminuit habitum
alicujus potentise, est pariter cum eodem.
— Advertendum tamen quod caritas
perficitur quatuor modis. Primo, quoad
radicationem in subjecto ex diuturnitate
sua? durationis. Secundo, quoad facilitatem
operandi secundum eam, ex consue-
tudine affectionum et operum caritatis.
Tertio, quoad numerum meritorum ex
AN CARITAS MINUATUR OO
A multitudine operum. Quarto, quantum ad
fervorem ex actuali consideratione bene-
ficiorum Dei : sicut novitii quandoque fer-
vent pra> ceteris, eo quod actualiter et de
novo intuentur beneficia Dei ; quod autem
de novo movet, plus provocat ad fervo-
rem. Ha?c Albertus.
Denique Thomas hic loquitur : Caritas
non potest diminui essentialiter, nisi forte
per successionem, ita quod caritas qua?
inest, per peccatum destruatur mortale, et
minor postea infundatur per prseparatio-
B nem minorem. Causa enim diminutionis caritatis
non potest sumi ex parte Dei,quum
nullus defectus reducatur in ipsum tanquam
in causam. Causam ergo diminuti-
onis caritatis sumere oporteret ex parte
nostri. Porro defectus ex parte nostri con-
tingens, aut est cessatio ab actu, vel inor-
dinatio in agendo. Ex cessatione autem ab
actu caritas nequit remitti sicut habitus
acquisiti. Firmitas namque caritatis non
est ex actu nostro, sed ex principio influente
: idcirco cessantibus actibus, manet
C idem robur caritatis. Sed verum est quod
per actus frequentes disponuntur animse
vires, et membra corporis rediguntur in
obsequium caritatis, in quo fervor consi-
stit. Ideo ex otio tepescit fervor caritatis.
Habitus vero acquisitarum virtutum, firmitatem
et robur habent ex nostris operibus:unde
cessantibus actibus bonis,robur
earum remittitur. Inordinatio autem actus
aut est circa finem, aut circa ea quse sunt
ad finem. Si circa finem, ita quod finis
tollatur seu prorsus impediatur, sic cari-
D tas, per quam fini adhseretur, aufertur :
quod fit per mortale peccatum. Si vero
inordinatio est circa ea quse sunt ad finem,
ipso fine manente, et inordinate se
habente homine circa media; talis inordinatio,
quse est veniale peccatum, non
attingit caritatem, quse est in adhsesione
finis, ideo de caritate nil minuit. Verum-
tamen, sicut ea quse sunt ad finem dispo-
nunt ad ipsum, sic inordinatio in eisdem,
est dispositio ad inordinationem quse est
circa finem,secundum quod dicimus quod