Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

AN DEUS POSSIT PR.ECIPERE EA QILE SUNT CONTRA AUT PR.ETER VOLUNTATEM SUAM 645
veantur : imo
miilto plus, quia virtu-
tes ista? spirituales multo plus dependent
a divina simplicissima voluntate, quam
corporalia a corpore quocumque coelesti.
— Pra?terea, omnis error voluntatis ab er-
rore, nescientia aut inconsideratione intellectus
aliquo modo procedit : quumque
in intellectu diviuo nec error nec igno-
rantia neque ulla scientia? inconsideratio
vel inanimadvertentia habeat locum, con-
stat quod Dei voluntas seternaliter recta
et sancta, non velit nisi quod bonum est.
Quum igitur malum non sit a Deo volitum,
oportet quod sit contra voluntatem
Dei aut prseter eam :
quumque contra vo-
luntatem Dei consequentem nil fieri que-
at, malum hujusmodi non est contra eam,
sed prseter eam. Est tamen contra volun-
tatem antecedentem, qua? non est voluntas
plenaria, nec semper impletur; et contra
signa ejus, quae sunt, jussio, prohibitio,
consilium. Hsec iEgidius.
Verumtamen doctor iste respondendo ad
qua?stionem qua qua?ritur, an Deus possit
prsecipere aliquid quod sit contra vel pra?- C alicujus mali quod scitur. Non enim dicor
ter voluntatem suam, recitat positionem
sancti Doctoris, et eam impugnat ac re-
falsum
probare conatur, sed deficit : imo
imponit illi. Dicit enim quod positio illa
affirmat, quod Deus voluntate antecedente
voluit ipsum Abraham immolare filium
suum. Hoc autem positio Thoma? non dicit,
sed dicit sic : Quamvis Deus voluntate
consequente non voluit quod Abraham fi-
lium suum occideret, voluit tamen volun-
tate antecedente, quod voluntas Abraha?
ferretur in hoc eo modo quo fuit praoor^
dinatum, hoc est, quod Abraham haberet
promptam voluntatem obediendi Deo in
hoc. Quod utique verum est. Unde quum
Abraham ostendisset se animo plene pa-
Ce«. xsn, ratum ad hoc, gladium elevando, Deus
10-12.
mox commendavit promptitudinem suse
obedientissima? voluntatis.Deinde ^Egidius
in responsionem Thoma? relabitur, eam
quantum ad principale sequendo.
Pra?terea Scotus hic qua?rit, utrum per-
missio sit aliquis actus voluntatis divina?.
A Videtur quod sic, quoniam aliter Deus
non sciret certitudinaliter hunc esse pec-
caturum.
Dicendum, quod in nobis actus volun-
tatis dupliciter potest distingui, videlicet
velle et nolle : et uterque est actus posi-
tivus; et si sint circa idem objectum, sunt
contrarii actiis, qui exprimuntur aliis vocabulis,
qua? sunt amare et odire. Utrum-
que quoque in nobis potest distingui, ut
velle distiuguatur in velle efficax et in
velle remissum : ut dicatur velle efficax
B quo voluntati non solum complacet esse
voliti, sed et si potest statim poncre illud
in actu, ponat; sicut nolitio cfficax nun-
cupatur qua non tantum nolens impedit
aliquid, sed et si possit, omnino destruit
illud. Remissa vero volitio dicitur qua sic
placet volitum, quod tamen voluntas non
ponit illud in esse, quamvis possit; re-
missa autem nolitio est qua ita displicet
nolitum, quod non prohibeat illud, quam-
vis hoc possit. In nobis ergo permissio
proprie dicta, videtur esse nolitio remissa
proprie permittere illud de quo nil scio,
vel quod ita fit ab aliquo, quod mihi pla-
cet; verum quod scio ab aliquo male fieri,
et displicet, nec prohibeo etsi possem :
hoc permitto. Signum autem volitionis ef-
ficacis, si fiat immediate a volente, est
adimpletio ; si autem fiat per alterum,
signum voluntatis efficacis est jussio. Signum
vero volitionis remissa? in nobis, est
forte consilium, persuasio aut monitio.
Conformiter signum nolitionis remissa?,
D est permissio sive dissuasio; atque signum
nolitionis efficacis, est prohibitio.
Porro si ista distinctio posset poni in
Deo, ita quod sicut unus actus ejus est
velle et nolle, et hoc sine contrarietate et
distinctione in illo actu in se, ita pone-
retur super qua?dam objecta nolita ejus
nolle efficax, et super qua?dam objecta
volita ejus efficax velle, et super qua?dam
non ; tunc posset vocari nolitio Dei remissa
respectu objecti quod ita nollet, quod
tamen non prohiberet illud seu non im-