Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

o2 1N LIDKUM I SENTENTIAKUM. DIST. XVII ; QUJEST. VIII
quantum est ex parte sua, possit infinite A tate est infinitus processus, propter infi-
augeri, quum sit respectu infiniti objecli, nilum accessum ad Deum, velut etiam si
et species carilatis determinatiim non ha-
beat limitem, quia si semper fieret una
voluntas alia voluntate nobilior, semper
quaelibet voluntas posset a Deo recipere
habitum caritatis sibi proportionatum :
quod non esset verum, si species caritatis
limites determinatos haberet, ultra quos
non posset augeri. Ha?c Richardus.
Quocirca reor dicendum, quod juxta
prsehabita omnis virtus omnisque habitus
et omnis forma creata, est delerminata? et B
limitata? perfectionis, nec valet in infinitum
excrescere, nec voluntas creata potest
ad infinitam perfectionem ascendere in
propria specie. Motivum quoque quod tangit
Richardus, solutum est : quoniam ca-
ritas creata suo objecto non potest a?quari.
Est autem materia ista difficilis. Unde
et magni doctores circa eam tam diversimode
sensisse noscuntur.
Quorum positiones tangit Durandus, di-
cendo : Circa hanc qua?stionem est triplex
modus dicendi. Primus est, quod caritas C
et omnis forma suscipiens magis et minus,
potest in infinitum augeri ; sic tamen
quod nunquam est devenire ad infinitum
actu. Secundus modus, quod specialiter
caritas, non generaliter omnis forma, possit
tale habere augmentum. Tertius, quod
nec caritas nec alia forma queat augeri in
infinitum, sed in omni forma creata sit
devenire ad gradum perfectionis suae supremum,
ultra quem reperiri non valeat
nec in perfectione extendi. — Ratio prima?
opinionis (vel pra?sertim de caritate) est, D
quoniam magis et minus dicuntur per
majorem et minorem accessum ad terminum
ad quem. Ubi igitur terminus distat
infinite ab accedente,quantumcumque
propinquet accessus, esse poterit infini-
tus,et infinita est ratio accedendi :sed terminus
rationalis creatura?, videlicet Deus,
distat semper infinite a creatura quantumcumque
proficiat. Denique in numeris
est processus in infiuilum, propler infi-
nitum recessum ab unilate. Ergo in cari-
quis ascendat in locum sursum a se infi-
nite dislanlem. Raliones tertiae positionis
pra?tacta? sunt. Philosophus quoque octavo
Physicorum vult quod nullus motus alterationis
esse valeat infinitus. Motus autem
intensionis et remissionis est motus alte-
rationis : non ergo in infinitum tendere
potesl. Et istud de caritate verificare opor-
tet. Unde in Enchiridio, capitulo loquitur
ultimo Augustinus : Caritas crescit donec
ad magnitudinem illam perveniat qua ma-
jor esse non potest.
Sed objici potest, quia in voluntate du-
plex est capacitas respectu caritatis, pro-
pinqua videlicet et remota. Propinqua est
ex actibus quibus nos reddimus dignos
caritatis augmento; remota vero est nuda
potentia voluntatis. Ex parte prima? ca-
pacitatis non oportet caritatem habere sui
augmenti finem : quoniam quanto plus ca-
ritas augmentatur, tanto plus crescit talis
capacitas. Actus enim qui ex majori sunt
caritate, reddunt nos digniores caritatis
augmento. Nec ex parte secunda? capacitatis
est impedimentum : quia potentia? pas-
siva? finita? non repugnat in infinitum
perfici successive, ita quod nunquam de-
veniatur ad infinitum actu. Neque impedimentum
est respectu perfectionum diversarum
specierum,quemadmodum quantilas
est in potentia ad infinitas figuras succes-
sive, ut ad trigonum, tetragonum, etc. ; neque
respectu ejusdem forma?, dummodo
non repugnet forma? in infinitum augeri.
Quod autem non repugnet caritati talis infinitas,patet:
quoniam limitatio secundum
speciem, non repugnat infinitati graduum
in eadem specie. Limitatio namque secundum
speciem, ponit rem in gradu a quo
se non potest extendere ad alterius spe-
ciei perfectionem; verumtamen non impedit
quin infra speciem possit semper
magis intendi, non ponendo in eadem spe-
cie terminum. — Veruin ad ista pro parte
modo est responsum. Dictum est namque
quod habilitatio seu aptificatio ad carita-