Doctoris ecstatici D. Dionysii Cartusiani Opera ... - Boston College

314 1N LIBRUM I SF.NTENTIARUM. DIST. XXXI ; QU.EST. 1
ctor, vel principium non de principio, hoc A relalionem in finem. Usus namque ut su-
esl cum innascibilitate. — fnsuper ad ra-
tionciii pulchritudinis duo concurrunt, secundum
S. Dionysium quarlo capitulo de
Divinis nominibus, utpote consonantia et
claritas. Dicil enim quod Deus <
v
sl omnis
pulchritudinis causa, iu quaulum est cau-
sa consonanlia? et claritatis. Unde et ho-
iiiinos dicimus pulchros,qui proportionata
habent membra splendidumque colorem.
His duobus Pbilosophus addit tertium
quarlo Kthieorum, quo ait : Pulchritudo
non esl nisi in corpore magno. Propter
quod homines parvi possunt dici com-
mensurati atque formosi, non pulchri. Et
seeundum hsec tria, pulchritudo convenit
cum propriis Filii. In quantum enim Fi-
lius est imago Patris perfecta, sic inter
Patrem et ipsum perfecta est consonan-
tia : quia similis et spqualis est Patri ple-
narie sine omni dissimilitudine et ina?qua-
litate. In quantum vero verus est Filius,
habet perfecte Patris naturam : sicque
magnitudinem habet, qua? in perfectione
consistit natura? divinse. Sed in quantum
est Verbum Patris perfectum, habet clari-
tatem super omnia irradiantem, et in qua
cuncta resplendent. Rursus, triplex con-
sonantia est in Filio. Est enim in eo con-
sonantia ad Patrem, cui omnino est similis
et sequalis ; consonantia quoque ad se
ipsum, in quo omnia attributa divina sunt
et unum consistunt ; et item ad creaturas,
quarum ipse exemplar est. — Amplius,
usus duo dicit in sua ralione. Primum
est, quod aliquid sit assumptum in faculmiliter his verbis Richardi videtur contalem
voluntatis : sicque convenit Spiritui D Irariari quod nunc ex Thoma inductum
Sancto in quantum est ainor, qui in vo- est, asserente quod appropriatio ista, uno
lnutatis est potestale. Secundum est, quod modo attenditur ex parte rei (quia videli-
sil ordinatum ad alterum : qui etiam ordo
convenit Spiritui SanctO in quantuin ipse
amor, qui est Spiritus Sanctus, non tan-
Fiiio lnm est in Filiuin*, sed in omnes etiam
creaturas redundat, secundum quod sibi
competit nomen doni. Itaque usus ut su-
milui' hic, communiter suinitur, utpote
prout uti est aliquid in facullatem volun-
latis assumere; non stricte, prout dicit
niitiir communiter, etiam notat beatitudinem
et fruitionem, ut palet in expositione
verborum Hilarii ab Augustino inducta.
Habet quoque in se rationem ordinis, non
in finein, sed ad effectus quos sua boni-
tate perfundit uberrime. Ha?c Thomas in
Scripto.
De hac demum materia scribit in prima
parte Summa?, qua?stione tricesima nona. art. i.
Et qua? scribit ibidem, videntur in jam
dictis moxque dicendis satis virtualiter
B contineri ; et si qua? ex illis addenda vi-
dentur, paulo post apponentur pra?habitis.
— Petrus concordat.
Richardus quoque hic protestatur : Non
appropriatur Patri aeternitas quia realiter
ei magis conveniat quam Filio aut Spiritui
Sancto, sed quoniam primo occursu majorem
habet apparentiam convenientia? seu
assimilationis cum proprio Patris, quam
Filii aut Spiritus Sancti. Pra?cipuam enim
convenientiam habet cum innascibilitate,
quia a nullo est. Idem dicendum de ap-
C propriatis Filii ac Spiritus Sancti. — Ha?c
Richardus : qui ista bene declarat, sed
sensus verborum ejus pra?habitus est.
In quibus habet difficultatem, quod ait
ista appropriari personis quoniam primo
occursu majorem convenientia? apparentiam
habent cum propriis personarum. Ex
quibus sequi videtur, quod appropriatio
ista solum sit secundum apparentiam, non
exsistentiam : et sic inanis, cassa et ficta
videtur, si nihil ei correspondet in re. Si-
cet qua?dam attributa ex propria ratione
majorem convenientiam habent cum pro-
prio persona? unius quam alterius : quod
verum reor), alio modo ex parte nostra.
— Sed idcirco, ni fallor, Richardus sic
loquitur, quoniam res significata nomine
attributi seu appropriali, tam vere atque
perfecte in aliis est personis sicut in ea
cui appropriatur. Nihilo minus ipsum ap-