O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

los cauces políticos e institucionales para la representación de estos intereses y la
misma base del sistema en su conjunto.
De todos os xeitos, habería que preguntarse, con Goldfrank (2000, 150),
se é certo que o derradeiro terzo do século XX –cos seus conflitos e as súas
crises económicas– trouxo consigo un golpe mortal contra “the previously
dominant paradigm in U.S. social science, the structural-functionalist
modernizationism elaborated by Talcott Parsons and his students”.
Introdución á transitoloxía canónica e aos seus límites
Aínda que parecen existir elementos comúns nos procesos de transición, tales
como a distensión internacional, o deterioro da ditadura e a crecente influencia
dos sectores democráticos, o incremento do protagonismo político do
centrodereita democrático, o movemento cidadán democrático de oposición e a
existencia dunha esquerda pragmática disposta a negociar, a chamada
transitoloxía académica é, polo de agora, incapaz de predicir resultados,
porque atopa numerosos problemas –irresolúbeis, de feito– para construír un
modelo cunhas categorías aplicábeis a todos os procesos de transición. 164
O repertorio canónico en materia de transicións políticas é o funcional-
pluralista. No capítulo 5 estudarémolo con vagar, pero aquí adiantaremos que
os seus modelos iniciais –anteriores á recepción da rational choice por parte da
transitoloxía– se achegan ao fenómeno das transicións procurando identificar
as precondicións obxectivas funcionais da democracia: a riqueza, a
industrialización, a urbanización, o nivel de educación, etc. En definitiva, os
cambios económicos fan necesarios os axustes institucionais no campo
político. 165 A maiores, as estruturas vertebradoras da sociedade supóñense
determinadas por leis universais que subordinan a acción colectiva a un rol
definido á marxe dos propios actores. Aínda que non é posíbel ignorar a
influencia das condicións obxectivas para a comprensión das transicións, estes
modelos resultan insatisfactorios porque ignoran que os actores e as súas
estratexias crean incertezas que fan imposíbel un desenvolvemento inevitábel
e determinista dos procesos de transición. Estes modelos desenvolven
112