O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

61 Tampouco se atopou ningunha Führerbefehl escrita, é dicir, unha orde do ditador verbo da
aniquilación dos xudeus. O negacionista David Irving aproveita este feito para afirmar que o
ditador non sabía nada sobre a política de exterminio de masas.
62 Entre os autores negacionistas destacan Paul Rassinier, xeralmente considerado como o
primeiro autor que negou a shoah, un antigo preso de Buchenwald e de Dura, de orixes
ideolóxicas esquerdistas, que entende que os xudeus mortos –a causa das súas malas
condicións físicas, non por mor dunha inexistente política de exterminio sistemático– non foron
máis dun millón, e que a shoah é un mito inventado polos sionistas para beneficiárense das
reparacións alemás; Robert Faurisson, un profesor da Universidade de Lyon que sostén que
non hai probas da existencia das cámaras de gas; Richard Harwood, que afirma que os xudeus
que morreron foron algúns miles, e que a causa da súa morte foi bélica, xa que lle declararon a
guerra a Alemaña; Arthur R. Butz, con quen se inicia a segunda etapa negacionista –
preocupada por amosar unha aparencia máis “académica”–, un profesor universitario
norteamericano que rebaixa o número de vítimas xudías a un millón e que afirma que a shoah
é un mito inventado para favorecer os intereses sionistas; e o extremista británico David Irving,
que provén do campo historiográfico militar e foi escorándose cara a posicións abertamente
negacionistas (sobre o célebre xuízo que o enfrontou á historiadora Deborah Lipstadt, v. Shoá
האוש. Enciclopedia del Holocausto, 2008 2 , 307).
En 1978 creouse nos EUA o negacionista Institute of Historical Review, que edita o Journal of
Historical Review, a publicación do negacionismo “académico” por excelencia. Os membros
deste instituto están claramente orientados cara a posicións neonazis, antisionistas, racistas e
antisemitas.
Un exemplo interesante de literatura negacionista son os dous informes que Fred Leuchter –
que se fixo pasar por enxeñeiro– publicou en 1988 e 1989, e que pretenden demostrar a
imposibilidade técnica das matanzas masivas mediante gases tóxicos nos campos de
concentración de Auschwitz e de Majdanek. Circulan máis informes deste tipo, que negan que
fose factíbel o asasinato de seres humanos nas cámaras de gas dos campos de exterminio.
63 Hai máis casos que nos permitirían seguir a “xogar” con Bourdieu. Entre nós, por exemplo,
está cada vez máis espallada unha literatura de divulgación histórica filofranquista (e na que se
pode percibir a pegada de Joaquín Arrarás e dos demais panexiristas da ditadura) cuxo autor
máis significado é Pío Moa. (A xerarquía católica, por certo, non é allea á recepción desta
literatura. Sebastián Aguilar [2008, 239-240], por pór un exemplo recente, asume a idea que
afirma que a Guerra Civil comezou coa revolución de outubro de 1934.) Unha das “teses” desta
literatura sostén que a Guerra Civil foi un choque entre a revolución e a contrarrevolución, e
que a imaxe dun alzamento militar fascista contra a democracia é unha distorsión da realidade.
É significativo que, nas súas respostas ás “teses” de Moa (e dos demais autores que se sitúan
na mesma liña), Reig Tapia (2006b e 2008) estea especialmente interesado en deixalas fóra do
campo historiográfico; de aí que cualifique a Moa repetidamente de historietógrafo. (Aquí
atopámonos ante un dilema. Por unha banda, é obvio que un historiador profesional como Reig
Tapia debe enfrontarse aos autores como Moa: o contrario deixaríalles aos autores
filofranquistas o campo despexado para influíren sen obstáculos nun vasto público non
especializado. Por outra banda, o que busca un axente como Moa é que, de feito, se lle dea
entrada no campo historiográfico, para o que é fundamental a lexitimación que lle proporciona,
malgré lui, un científico como Reig Tapia cando accede a un debate público.)
Outro exemplo sería o do creacionismo (tamén coñecido, na súa versión máis actual, como
deseño intelixente), que rebate a teoría da evolución biolóxica. Os creacionistas ocupan
posicións marxinais dentro do campo científico ou presionan desde o campo relixioso? Sería
correcto deixar que utilicen a academia para espallar as súas ideas? Se fose correcto, estaría o
campo científico lexitimando unha actividade propagandística? Se non fose correcto,
estaríamos ante un caso de censura? (Para un recente achegamento ao creacionismo e ao
argumento do deseño intelixente, v. Hitchens, 2008, 89-113.)
64 V. esp. Wallerstein, 1995 2 , 19, 229-244, 256 e 264-272, 2000, 97-98, 2003, 178-179 e 337-
346, e Wallerstein e outros, 1996, 10-22, 31-32, 45-60 e 80-85 (neste último estudo da
Gulbenkian Commission on the Restructuring of the Social Sciences recoñécese a inconfundíbel
impronta do seu organizador e presidente, precisamente Immanuel Wallerstein; v. Wallerstein,
2006, onde o autor sintetiza a súa lectura do estudo da comisión). Para Aguirre Rojas (2003b),
Wallerstein quedou profundamente impresionado pola experiencia de 1968, mantén un vínculo
intelectual decisivo coas obras de Karl Marx (e de certas tradicións do marxismo crítico) e do
historiador francés Fernand Braudel (e, polo tanto, dos primeiros Annales) e sitúase nunha
764