O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

que as probas da existencia de Xesús dependen dunha documentación fiábel
do século I, da que non se dispón, o que nos condena a unha fatal ignorancia.
Con todo, e malia as dúbidas razoábeis acerca da vida do personaxe, o Xesús
histórico é amplamente considerado como críbel. Despois de todo, non son
poucas as persoas cuxa existencia non se discute e das que, porén, non fican
pegadas historiográficas. E tamén é certo que o presunto Xesús histórico é a
figura da que os manipuladores dos evanxeos chamados sinópticos (os dos
autores de Mateo, Marcos e Lucas) se viron forzados a partir; no canto de
crearen un personaxe ex novo, tiveron que realizar un gran esforzo, a través de
diversas adicións e supresións de textos, para procurar cohonestar os actos
coñecidos do nazareno co mito que pretendían construír. En todo caso, xa sexa
unha figura mítica ou real, Xesús de Nazaret –entre cuxos seguidores non
había nin sacerdotes nin puritanos do fariseísmo– pode ser retratado como un
xudeu laico que se enfrontou a un poder sacerdotal que non dubidou en acudir
ás autoridades romanas para desfacerse del por alterar gravemente a orde
pública.
Que pensaría aquel axitador político chamado Xesús de Nazaret cando,
durante o mandato do prefecto romano Poncio Pilatos –entre os anos 26 e 36–,
estaba, de xeito inesperado, a piques de morrer crucificado en Xerusalén por
sedicioso? Hai razóns para crer que Xesús debeu de percibirse a si mesmo
como unha figura mesiánica propia da tradición xudía, é dicir, como un rei
unxido enviado por Iavé para liberar o pobo elixido da dominación estranxeira,
restaurar o reino de Israel e traer a paz e a xustiza. Neste caso, é probábel que
pensase que o reino teocrático era inminente. Así, no “Evanxeo segundo san
Marcos” pode lerse esta significativa alusión escatolóxica atribuída a Xesús:
“Tende por seguro que algúns dos aquí presentes non han morrer sen veren
antes chegar o Reino de Deus con gran poder”. 3 Se esta era a opinión de
Xesús, obviamente estaba nun erro, porque Iavé non cumpriría o seu pacto co
pobo de Israel. O que, sen dúbida ningunha, non podía imaxinar o nazareno
era que o seu nome ía estar ligado a algo tan sacrílego e blasfemo como era o
nacemento dunha nova relixión afastada do estrito monoteísmo xudeu e que
coñecería unha sorte política extraordinaria que chegaría con forza até os
nosos días.
21