O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

Artículo primero:
Uno. La democracia, en el Estado español se basa en la supremacía de la Ley,
expresión de la voluntad soberana del pueblo.
Los derechos fundamentales de la persona son inviolables y vinculan a todos los
órganos del Estado.
Dos. La potestad de elaborar y aprobar las leyes reside en las Cortes. El Rey sanciona
y promulga las leyes.
(b) O estabelecemento dun bicameralismo alleo á ortodoxia dos
procesos constituíntes pero explicábel no contexto da transición, no que, co
obxecto de cohonestar a reforma e a ruptura, foi precisa unha tranquilizadora
ambigüidade xurídico-política, que se plasmou no artigo segundo da lei. Este
prevé a elección dos deputados “por sufragio universal, directo y secreto”,
mentres os senadores “serán elegidos en representación de las Entidades
territoriales” e mais polo rei, que “podrá designar [...] Senadores en número no
superior a la quinta parte del de los elegidos”. (c) A atribución ao monarca da
titularidade duns poderes importantes considerados imprescindíbeis para
asegurar o proceso constituínte, incluídos a sanción e a promulgación das leis,
o nomeamento do presidente das Cortes e do Consejo del Reino, a
designación de senadores e a convocatoria de referendos sobre proxectos de
reforma constitucional e sobre opcións políticas de interese xeral. (d) A
regulación, nas disposicións transitorias da lei, das primeiras eleccións ás
Cortes.
O artigo 23.b) da Ley Orgánica del Estado recoñecíalle ao Consejo
Nacional del Movimiento a atribución de “conocer e informar, antes de su
remisión a las Cortes, cualquier proyecto o modificación de Ley Fundamental”.
O ditame non vinculante do devandito órgano, do 16 de outubro de 1976,
relativo ao proxecto de Lei para a reforma política, foi favorábel, o que puxo de
relevo a coexistencia, no franquismo, de sectores evolucionados e
tradicionalistas. O informe que o Goberno de España lle enviou ao Consejo
Nacional del Movimiento en relación co proxecto de Lei para a reforma política
obtivo 80 votos a favor, seis abstencións y 13 votos en contra. As Cortes –
malia a súa división interna en dúas posicións– seguiron o camiño do Consejo
Nacional del Movimiento e aprobaron o proxecto de Lei para a reforma política
o 18 de novembro de 1976. Dos 531 procuradores que integraban a cámara,
493