O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

no tecido social polo simple paso do longuísimo tempo transcorrido entre 1936 e
1976 fixo que xa non houbese memoria histórica da existencia dunha república
antes do franquismo.
Baixo o impulso do rei, as Cortes compostas por procuradores franquistas
elaboraron a Lei para a reforma política, que foi referendada nas urnas sen
garantías de imparcialidade e de xogo limpo, mediante votos emitidos nun
contexto de falta de liberdade política, sindical e informativa. A lei –realmente
unha ilexítima e ilegal carta outorgada por un rei nomeado por Franco que
incumprira o seu xuramento de fidelidade á ditadura– non lle puido conferir ao
parlamento o carácter de constituínte, como tampouco o puideron as eleccións
ás Cortes de xuño de 1977, que elixiron unhas Cortes ordinarias. Nunca houbo
nin un suxeito constituínte nin unha asemblea constituínte (en todo caso, as
Cortes constituíntes foron as dos procuradores franquistas), senón uns pactos
clandestinos e radicalmente antidemocráticos que constituíron unha fraude
democrática que eliminou toda posibilidade de sorpresas desagradábeis para o
Goberno de España e para a continuidade da institución monárquica, e que se
fraguou de costas ao pobo por unha esquerda que aspiraba a un rápido acceso
ao poder, polos democratacristiáns, polos monárquicos liberais e polas elites
franquistas (como o rei ou os membros das Cortes).
O relatorio constitucional, designado o 1 de agosto de 1977 pola comisión
constitucional creada polo Goberno de Suárez á sombra do poder rexio, estaba
composto maioritariamente por valedores dos poderes capitalista, eclesiástico e
militar. Formaban parte del dous franquistas católicos –Cisneros Laborda (antigo
Jefe Nacional do SEU e moi próximo a Arias Navarro) e Fraga Iribarne (ex
ministro de Franco)–, tres monárquicos, dos cales polo menos dous estaban
estreitamente vinculados á igrexa católica –Herrero y Rodríguez de Miñón e
Peces-Barba Martínez–, un catalanista católico conservador –Roca i Junyent–,
Pérez-Llorca e Solé Tura. Polo tanto, o relatorio estaba integrado por cinco
católicos activos. A xefatura do Estado (monarquía ou república) e as relacións
entre o Estado e a igrexa católica eran dúas cuestións pendentes desde a
Guerra Civil que a nova Constitución debía resolver, e das que a esquerda,
amosando unha notábel inmoralidade, se despreocupou. Felipe González non
462