O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

As mobilizacións estudantís dos anos 1968 e 1969 puxeron de manifesto
un enfrontamento xeracional que fixo abrollar a memoria do nacionalsocialismo.
En 1969, o socialdemócrata Willy Brandt converteuse en chanceler federal, e a
memoria histórica 856 pasou a ser un elemento central da construción da
identidade colectiva da Alemaña occidental. A socialdemocracia –primeiro con
Willy Brandt, até 1974, e despois con Helmut Schmidt, até 1982– ocupou a
Chancelaría Federal durante todo o período que nós cualificamos de proceso
real de transición en España. Helmut Schmidt coincidiu cos EUA e con Francia
(v. infra) na necesidade de evitar unha revolución esquerdista que puidese
afastar España do bloque occidental, o que implicaba o apoio a Juan Carlos I
como factor de estabilidade no proceso de democratización e de europeización
e mais a necesidade de apoiar un cambio pacífico. Na axenda política alemá,
España ocupaba un lugar destacado, como demostran as conversas de Hans
Dietrich Genscher, o ministro de Asuntos Exteriores alemán, co Goberno dos
EUA. A presión alemá a prol da democratización en España era moi relevante,
dado o peso da Alemaña occidental dentro da Comunidade Económica
Europea. Coherentemente, o Goberno da República Federal de Alemaña
amosouse partidario da entrada dunha España democrática na CEE.
A Chancelaría Federal e a Fundación Friedrich Ebert 857 optaron clara,
decidida e unicamente polo PSOE de Felipe González como representante do
socialismo español, 858 é dicir, apremaron para que o socialismo se unise baixo
aquelas siglas. Mentres tanto, a democracia cristiá 859 na oposición financiaba
os diferentes partidos españois de inspiración cristiá, nomeadamente a UCD de
Adolfo Suárez, apoiada pola Fundación Konrad Adenauer, e mais a Alianza
Popular de Manuel Fraga Iribarne, axudada pola ultraconservadora Fundación
Hanns Seidel que dirixía Franz-Josef Strauß. 860
Ô Espagne 861
Sartorius e Sabio (2007, 592-641) e mais Lemus López e Pereira Castañares
(2003, 522-524) analizan polo miúdo o comportamento dun país central como
Francia durante a transición política española. O papel máis destacado
523