O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

comunicación social os sentimentos dos católicos e estabelecerá os
correspondentes acordos sobre estas materias coa Conferencia Episcopal
Española”. As denuncias da igrexa católica dos atentados contra o sentimento
relixioso católico –denuncias baseadas sobre o devandito artigo– chocan co
feito de que o Goberno de España non pode adoptar unha actitude impositiva –
e, polo tanto, manifestamente antidemocrática– fronte aos responsábeis e aos
profesionais dos medios públicos. Nun Estado democrático é o Código penal o
que debe tipificar as condutas contrarias ás ideas e ás crenzas.
É obvio, para nós, que a corporación católica está lonxe de cumprir o
propósito, declarado nun dos acordos concordatarios de 1979, de autofinanciar
o sustento da súa xerarquía e mais do seu clero, polo que debería abrirse un
debate público en profundidade acerca da conveniencia de manter o actual
sistema de financiamento mediante asignación tributaria. Desde o noso punto
de vista laico habería que adoptar un modelo de separación perfecta similar ao
francés ou ao estadounidense. Na fixación da súa política orzamentaria, o
Estado sería neutral e non tería que optar entre unha confesión ou outra, o que
non impediría que puidese implementar unha política fiscal de incentivación das
doazóns ás distintas confesións por parte das persoas físicas ou xurídicas (este
sistema de desgravacións fiscais das doazóns xa existe, por certo; obviamente,
habería que controlar a efectividade das doazóns e fixar un límite para a
cantidade deducíbel neste concepto). O fundamental sería, en definitiva, (a)
que o Estado non lle prestase ningunha axuda directa a ningunha confesión,
(b) que fosen os cidadáns debidamente concienciados os que asumisen o
esforzo de financiamento das súas confesións relixiosas, e que (c) as propias
confesións fosen financeiramente autónomas verbo do Estado.
Cremos tamén que é preciso reflexionar sobre a conveniencia de seguir
mantendo o financiamento público do ensino privado a través do modelo do
concerto educativo, que serviu para que o Estado se desentendese do seu
deber de manter un sistema de ensino público universal, gratuíto, laico, non
elitista e de calidade. De todos os xeitos, debemos ser realistas, tal e como nos
advirte Jordán Villacampa (2001, 346): “el ideal liberal de la escuela única, laica
y gratuita para todos parece estar muy alejado de la realidad social del país,
pese a lo cual los ideales liberales respecto a la transformación social de los
699