O Estado oculto - Repositorio Institucional da USC - Universidade ...

un caso á parte. (b) Tampouco semella que, durante a mesma época, a igrexa
católica galega, que non parece que desenvolvese un discurso nacional
diferenciado, elaborase unha estratexia de seu, tanto no plano estritamente
político como no doutrinal. A xerarquía eclesiástica en Galiza –en contraste con
certos grupos cristiáns de base próximos ao nacionalismo galego, e co matiz
de figuras algo máis sensíbeis á inculturación, como a do cardeal Quiroga
Palacios 14 – sempre se moveu dentro das coordenadas estabelecidas polo
conxunto dos metropolitanos españois. En xeral, e aínda que foi un dos temas
nucleares da transición política española –especialmente interesante, ademais,
no caso galego–, a cuestión nacional vai quedar fóra deste estudo, xa que un
tratamento minimamente crítico rompería o seu marco.
10. Nas cuestións relixiosas apenas hai observadores neutrais, e os científicos
sociais soen sentir un certo pudor cando, despois de intentar separarse
racionalmente do seu obxecto de estudo relixioso, constatan que as súas
biografías están marcadas polos trazos culturais e propiamente confesionais
das tradicións ás que pertencen. En todo caso, sempre que, malia a súa máis
que probábel falta de neutralidade, un politólogo se achega ao estudo do poder
das relixións, ten que lle prestar unha moi especial atención á igrexa católica.
Máis de mil millóns de persoas integran hoxe a máis importante das confesións
cristiás, e o seu número segue a medrar. 15
Non quero furtarlle ao lector algúns datos persoais que obviamente
determinan en boa medida a miña forma de pensamento e que poden axudar a
explicar o meu enfoque. En primeiro lugar, a miña socialización tivo lugar en
Suíza –onde nacín e me criei até o meu ingreso na universidade–, así que, en
certo modo, a miña análise responde á curiosidade de quen accede á realidade
española desde un contexto moi diferente. Pero unha vez asentado en Galiza
tampouco me parecería honesto simular indiferenza ou distanciamento verbo
da comunidade política que me acolleu e da que agora formo parte. En
segundo lugar, non profeso fe relixiosa ningunha, e polo tanto, na medida en
que tampouco son católico, é evidente que non escribo escorado cara ás
posicións eclesiásticas. Pero as peculiaridades da miña socialización tamén me
mantiveron afastado do anticlericalismo –que ademais, no contexto actual, me
33